WTF σύνΤΡΟΛφοι, τι διάολο συνέβη στο χιούμορ σας;

WTF σύνΤΡΟΛφοι, τι διάολο συνέβη στο χιούμορ σας;

WTF σύνΤΡΟΛφοι, τι διάολο συνέβη στο χιούμορ σας;
Ανάμεσα στις δύο Κυριακές των εκλογών η νοημοσύνη δεν ήταν η μόνη που δέχθηκε ισχυρό πλήγμα

Ομολογώ πως δεν είδα το χθεσινό debate, τουλάχιστον όχι ολόκληρο. Ελάχιστα προς το τέλος κι αυτό γιατί κι εγώ “αγωνιούσα για το Survivor” σύμφωνα με την εύστοχη ατάκα του Νίκου Αναστασιάδη προς τον Τσουρούλλη. Στο Twitter γινόταν χαμός όμως επέλεξα να απέχω. Κάτι είχε αλλάξει στην τουϊτερόσφαιρα (και γενικά στα social ) σε σχέση με την πρώτη Κυριακή, κάτι που ομολογώ δεν το περίμενα (εντάξει, ίσως βαθιά μέσα μου αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ), κάτι τρομερά θλιβερό και απογοητευτικό. Συνήθως στο διάστημα ανάμεσα στις δύο Κυριακές η πρώτη απώλεια που καταγράφεται είναι η νοημοσύνη με τις γνώριμες κωλοτούμπες των υποψηφίων που ξαφνικά επικαλούνται την “εθνική ενότητα”, ανακαλύπτουν “κοινά σημεία” με αντιπάλους που μέχρι (κυριολεκτικά) προχθές σκυλοβρίζονταν ενώ επιδίδονται σε εμετικά αλισβερίσια με Υπουργεία, νομοσχέδια και μελλοντικές υποψηφιότητες να αλλάζουν χέρια με αντάλλαγμα μια χούφτα ψήφους που (νομίζουν πως) μπορούν να κατευθύνουν.

Φέτος προσθέστε δίπλα σ’ αυτή την απώλεια και το χιούμορ.

Η φετινή προεκλογική περίοδος -τουλάχιστον μέχρι την πρώτη Κυριακή- μπορεί κάποιος να πει ότι συνοδεύτηκε από μία πρωτόγνωρη έκρηξη πετυχημένης σάτιρας, έξυπνου βιτριολικού χιούμορ και ευφάνταστων memes. Η εξήγηση είναι σχετικά απλή: Από τη μία η γιγάντωση των social media την πενταετία που μεσολάβησε κι από την άλλη ο συσχετισμός των δυνάμεων: τα στρατόπεδα Μαλά και Αναστασιάδη είχαν κοινό στόχο, να μην περάσει ο Νικόλας στον β’ γύρο, με συνέπεια να μην υφίσταται η πόλωση αριστεράς-δεξιάς και τα σατιρικά βέλη να εστιάζονται στην ομολογουμένως braindead προεκλογική του Παπαδόπουλου με την ακατανόητη Νέα Στρατηγική και τις φαιδρές υποσχέσεις για επιδόματα, συντάξεις, αποζημιώσεις μέχρι και οικολογικά αυτοκίνητα για όλους.

Ειλικρινά δεν θυμάμαι άλλη προεκλογική καμπάνια που να έδωσε στο πιάτο τόσες πολλές αφορμές για δούλεμα, πρακτικά ήταν σαν να παρακαλούσε ο Νικόλας να τον τρολάρεις σε μια (απέλπιδα) ίσως προσπάθεια να φανεί κουλ, άσχετα εάν κατέληξε να δείχνει τόσο κουλ όσο ένας 80άρης με αμάνικη φανέλα των Iron Maiden. Κι ένας εύκολος στόχος γιατί, κακά τα ψέματα, ο ενδιάμεσος και ακροδεξιός χώρος που τον στήριζαν δεν φημίζονται ακριβώς για την ευστροφία, το πνεύμα ή έστω μια στοιχειώδη αίσθηση του χιούμορ. Έτσι ανάμεσα στις τρολιές που αντάλασσαν τα στρατόπεδα μεταξύ τους ανάλογα με τη στρατηγική, υπήρχαμε και τα ανένταχτα τρολ που σπάγαμε πλάκα με όλους τους υποψήφιους, περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα προς τα που έγερνε η ζυγαριά της συμπάθειας ή τις αφορμές που έδινε ο κάθε υποψήφιος. Κι όλοι μαζί γλεντάγαμε γραφικούς ενδιάμεσους και νεοναζί σαν να μην υπήρχε αύριο.

Που όπως αποδείχθηκε δεν υπήρχε όντως.

Από το βράδυ της πρώτης Κυριακής και μόλις διαφάνηκε ότι ο μόνος δεύτερος γύρος που θα έβλεπε ο Παπαδόπουλος θα ήταν σε πίτα μ’ απ’ όλα, τελείωσε η ανεπίσημη ανακωχή μαζί δυστυχώς και το χιούμορ. Ή τουλάχιστον για κάποιους. Προσωπικά εγώ και αρκετά άλλα ανένταχτα (ή τουλάχιστον όχι τα επίσημα στρατολογημένα) τρολς συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό που υποτίθεται ότι κάναμε καλά και πριν, με τη διαφορά ότι απλά μειώθηκαν οι υποψήφιοι από πέντε σε δύο.

Μόνο που από την περασμένη Δευτέρα η “πλάκα” έγινε “προπαγάνδα”, το “κλαίωωω” μετατράπηκε σε “αίσχοοος”, το “καυστικό τρολ” σε “εγκάθετο του άλλου”, το “αστείο” σε “λάσπη”, η “σάτιρα” σε “κακεντρέχεια”, το “πες τα μεγάλε” σε “βούλωσέ το κομμούνι/φασίστα”.

Δύο περιστατικά αυτής της εβδομάδας, η αποδοχή του ερωτηματολογίου του ΕΛΑΜ από τον Αναστασιάδη και το περίφημο tablet του Μαλά στο τελευταίο debate, προσφέρθηκαν για ακριβώς την ίδια περιποίηση που επιφύλασσαν τα social media σε παρόμοιες ενέργειες υποψηφίων πριν την πρώτη Κυριακή. Μόνο που τώρα τα πράγματα σοβάρεψαν. Τώρα δεν είχαμε τους εύκολους στόχους, τον Νικόλα που υπόσχεται τρίτη σιεφταλιά στις μιξ, το καθρεφτάκι του Άθου, την αυτοπυρπόληση της Ελενίτσας, τους ανορθόγραφους ουγκάνους. Τώρα προέχει η κομματική πειθαρχία, η εκλογή του εκλεκτού μας. Από τη Δευτέρα για τους ίδιους -υποτίθεται- προοδευτικούς, ανεκτικούς, διαλλακτικούς και με χιούμορ ανθρώπους που τρόλαραν τον αντίπαλο και δεχόταν το τρολάρισμα του δικού τους, Αναστασιάδης και Μαλάς έγιναν ιερές αγελάδες που δεν σου επιτρέπεται να αγγίξεις.

Ο Νίκαρος έγινε ο “άξιος ηγέτης” και το “ανάχωμα στην επιστροφή μιας κυβέρνησης Χριστόφια” ο Σταύρος από την άλλη, η “ελπίδα”, η “αλλαγή” και η “σωτηρία από τη δεξιά λαίλαπα”. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα όσα σέρνουν αυτές τις μέρες τα στελέχη των δύο επιτελείων και τα στρατολογημένα τρολ μεταξύ τους (ας τα λουστούν, γι’ αυτό άλλωστε πληρώνονται) αλλά για τις επιθέσεις που δέχονται οι ανένταχτοι από τους πρώτους. Σου λέει καλή η πλάκα κοπέλια αλλά τώρα πρέπει να βγάλουμε πρόεδρο κι αυτός τυγχάνει να είναι ο εκλεκτός μας.

Με θλίψη είδα ανθρώπους και των δύο παρατάξεων που συμπαθώ, εκτιμώ και θαυμάζω, ξαφνικά να μην δέχονται μύγα στο σπαθί τους, να αντιδρούν σπασμωδικά, να ξεπλένουν συμπεριφορές που μέχρι την Κυριακή στηλίτευαν και να αποκαλούν “χυδαιότητες” αυτά που μέχρι πρότινος έβρισκαν αστεία, όλα στο βωμό της όποιας κομματικής ή ιδεολογικής πειθαρχίας.

Στην παρούσα φάση ειλικρινά ποσώς μ’ ενδιαφέρει ποιος θα κερδίσει τις εκλογές. Μου αρκεί που είδα ποιοι έχασαν το χιούμορ τους.

Loader