Γράφει ο Ανδρέας Κάτσιης 

Κεντρική φωτογραφία από το Κέντρο Φιλοξενίας Κοφίνου: Laura Boushnak / The New York Times 

Εδώ και μερικές ημέρες έχω ένα κόμπο στο στομάχι. Μιλούν για παιδιά λες και είναι σεσημασμένοι εγκληματίες. Στοχοποιούν ανήλικα παιδιά νηπιαγωγείου και δημοτικού με ψεύδη, παρουσιάζοντάς τα ως κίνδυνο, ως μίασμα, ως ενόχληση. Μιλούν για Παιδιά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ >> Σε πόσες παράλληλες διαστάσεις ζούμε στην Κύπρο;

Η πρόσφατη αισχρότητα στην ανακοίνωση του Κυβερνητικού Εκπροσώπου και κατά συνέπεια της Κυβέρνησης, που ακολούθησε τις αντίστοιχες αθλιότητες περί δημογραφικής αλλοίωσης του Υπουργού Εσωτερικών, είναι τουλάχιστον εγκληματική. Και όχι, αυτή τη φορά δεν θέλω να κρυφτώ πίσω από τις λέξεις, ούτε να αποφύγω χαρακτηρισμούς. Αυτοί, άλλωστε δεν προσβάλλονται. Δεν θίγονται. Δεν έχουν κόμπους στο λαιμό και στο στομάχι.

Φτιάχνουν μια Κύπρο-φυλακή πουλώντας μας πατριωτισμό και συνείδηση

Ούτε όταν στοχοποιούν παιδιά με ψευδείς παραστάσεις ούτε καν όταν τα σπρώχνουν πίσω στη θάλασσα να πάνε να πνιγούν (κυριολεκτικά).

Με πρόφαση την παγκόσμια μεταναστευτική κρίση και τα αυξημένα κύματα μεταναστευτικών ροών που δέχεται (και) η Κύπρος, οι ‘εκλεκτοί’ της Κυβέρνησης Αναστασιάδη σκορπούν δηλητήριο στην κοινωνία, ενώ την ίδια ώρα ξαναχτίζουν τείχη και ξανασηκώνουν κάγκελα για να μας προστατεύσουν;

Νιώθω να ασφυκτιώ. Πώς να ξεφύγεις από τα τείχη που μας χτίζουν; Ποιους εγκλωβίζουν αλήθεια με αυτές τις πρακτικές; Φτιάχνουν μια Κύπρο-φυλακή πουλώντας μας πατριωτισμό και συνείδηση. Κι όλα αυτά πάνω στις πλάτες παιδιών και ανθρώπων που φεύγουν από μία κόλαση για γλυτώσουν τη ζωή τους.

Πρόβλημα υπάρχει, μα δεν είναι το μεταναστευτικό

Πώς γίναμε τόσο σκάρτοι; Πώς ανεχόμαστε τόσο σκάρτους ανθρώπους να μας κυβερνούν και να μας προσβάλλουν με ψέματα και ανακρίβειες; Ποιος άρρωστος νους μπορεί να αφήνει μάνες και παιδιά να λιώνουν σε μια βάρκα στους 40 βαθμούς κελσίου. Ή να παλεύει με τα κύματα, ανοιχτά της Μεσογείου;

Πρόβλημα υπάρχει, μα δεν είναι το μεταναστευτικό. Το πρόβλημα είστε εσείς. Εσείς που όταν οφείλατε να δημιουργήσετε και να ενισχύετε μηχανισμούς αντιμετώπισης και διαχείρισης των αυξημένων ροών, προτιμήσατε να εστιάσετε σε άλλες δουλειές πιο «χρυσές».

Εσείς που αντί να επιταχύνετε τις διαδικασίες εξέτασης των ανεξήγητα (;) πολλών αιτήσεων ασύλου, από χώρες μάλιστα που αυτό δεν ήταν δικαιολογημένο, προτιμήσατε να τις αφήσετε να στοιβάζονται στα γραφεία σας, όπως στοιβάζατε και τους ανθρώπους που περίμεναν μια απάντηση στα κέντρα «φιλοξενίας». Και τώρα που η κατάσταση έχει ξεφύγει από τον έλεγχό σας, πουλάτε εθνικιστικές κορώνες και μισαλλοδοξία βάζοντάς τα όλα και όλους στο ίδιο καλάθι.

Μα τα παιδιά, δεν μπορείτε να πιάνετε στο στόμα σας τα παιδιά. Δεν μπορείτε να τα καταδικάζετε. Να τους στερείτε το όνειρο. Να τους στερείτε την ελπίδα. Αυτός ο κόμπος στο στομάχι δεν λέει να φύγει. Αυτός ο κόμπος στο λαιμό δεν λέει να μας πνίξει...