Με αφορμή το περίσσιο παιδί του Θ. Τριαρίδη. Ένα παραβολικό παραμύθι για ένα ασήμαντο πρόγραμμα ενός υπολογιστή που αποφασίζει να παλέψει -με ρίσκο την ύπαρξή του- και τελικά να θυσιαστεί για να σώσει από τις φλόγες του πόνου και του χαμού ένα φανταστικό πλαστικό παιδί. 

Το περίσσιο παιδί μιλά για τα παιδιά που γεννήθηκαν στον πάτο του καζανιού του κόσμου. Τα μαύρα, τα κίτρινα, τα κόκκινα, τα ιβούαρ, τα πολύ χαζά, τα πολύ χοντρά, τα πολύ ψηλά, τα πολύ κοντά, τα ασυνήθιστα, τα διαγώνια, τα αμίλητα, τα επιθετικά, τα ακάλεστα, τα άρρωστα, τα εγκαταλειμμένα, τα πονεμένα, τα ορφανά. Για τα παιδιά που ο κόσμος μας θεωρεί περιττά, περίσσια, άχρηστα. Είτε το φωνάζουμε μες στα πρόσωπά τους είτε το ψιθυρίζουμε στα κρυφά. Για τα εκατομμύρια παιδιά χωρίς οικογένεια, χωρίς χάδι, χωρίς γνώση, χωρίς νερό, χωρίς ευκαιρία στην ανθρώπινη ευτυχία. Το περίσσιο παιδί μιλά για τα παιδιά που όσο εμείς εδώ σε λίγο θα σιγοτραγουδήσουμε το Imagine του John Lenon, εκείνα θα σιγοπεθαίνουν σε κάποια γωνιά κάποιου δρόμου. Για τα παιδιά που θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. 

Το έργο μας δίνει αναφορά στους πανανθρώπινους λόγους. Έτσι που μαθαίνουμε να ζούμε λίγο πιο ελεύθεροι κι ασφαλείς μαζί κάθε μέρα. Το έργο μας μιλά για τη χειροπιαστή ανάγκη, για την αόρατη θυσία, για τον τρυφερό αγώνα, για όσα εξηγούν τα λεξικά στη λέξη αγάπη. Το έργο μας μιλά για τα εγκαταλειμμένα μωρά, για τα διαφορετικά παιδιά, για τους διαχωρισμένους εφήβους, για τους αποκλεισμένους ενήλικες, για τους αποτυχημένους μεσήλικες, για τους άχρηστους υπερήλικες. Σε μια κούρσα για ένα τέλος που μας έμαθαν για σημαντικό. Σε έναν κυλιόμενο διάδρομο που δεν χρειάζεται να είναι.

Και το περίσσιο παιδί είσαι εσύ. 

Κι αν είσαι, είμαι. 

Ο ίδιος ο συγγραφέας, πατέρας πέντε παιδιών -και πολλών ακόμη που βοηθάει σαν δικά του, έχει βιώσει το ταξίδι της συγκλονιστικής περιπέτειας της διακρατικής υιοθεσίας μιας μικρής αγγελικής ψυχής από την υποσαχάρια Αφρική και τα τελευταία χρόνια είναι εμπνευστής και καθοδηγητής για πολλές νέες οικογένειες που τολμούν μια τέτοια ανοίκεια πράξη αγάπης. Μια τέτοια οικογένεια αλληλεγγύης και συγκίνησης προσπαθούμε να δημιουργούμε κι εμείς στη σκηνή και στη ζωή. Σε ένα προσωπικό και συλλογικό πείραμα, σε μια συνθήκη πραγματικότητας. Έτσι που ριζώνουν οι ιδέες και νοτίζουν οι πράξεις. Παντελώς απροετοίμαστοι για μια τέτοια ευθύνη κι όμως πανέτοιμοι από τη γέννα μας, όλοι μαζί, θεατές ερμηνευτές, αρχάριοι, μωροί, στην ασκητική της δημιουργίας μιας φυλής της αγάπης και της αλληλεγγύης. Για τα παιδιά που υποφέρουν. Γύρω και μέσα μας. Σε ένα καλλιτεχνικό έργο που ταξιδεύει σε καλλιτεχνικές σάλες, σε σχολεία, σε αμφιθέατρα, σε φορείς, σε γειτονιές. Κι έχουμε ήδη παίξει από αίθουσα μαθητών λυκείου μέχρι σε ανοιχτό θέατρο σε γαμήλια τελετή.  Όσο υπάρχουμε οι ζωντανοί. 

Σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης

Ερμηνεύουν: Αντιγόνη Σταυροπούλου, Νικόλας Ανδρουλάκης

Ένα έργο της Καλλιτεχνικής Συμμορίας Ντουέντε

Σου εύχομαι 

να είσαι πάντοτε γερή, να μεγαλώσεις σαν τα ψηλά βουνά,

κι όταν μεγαλώσεις να σκεφτείς μία υπόθεση εργασίας

(με υποθέσεις εργασίας λένε πως προχωράει ο κόσμος):

Πως την ώρα που γεννήθηκες εσύ, την ακριβώς ίδια στιγμή, το ίδιο δευτερόλεπτο,

γεννήθηκε κι ένα ακόμη παιδί 

σε κάποια πολιτεία πεινασμένων, σε έναν πλημμυρισμένο ορυζώνα,

μέσα στις λάσπες μιας φαβέλας, στις λαμαρίνες μιας ατέλειωτης παραγκούπολης,

στη σκόνη ενός χωριού με ξεραμένα πηγάδια. Εσύ, λοιπόν, και το άλλο τιναχτήκατε ταυτόχρονα 

σαν δυο λάμψεις που πετιούνται ταυτόχρονα στο ίδιο τούνελ,

και για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου παίχτηκε το ποιο θα πάει πού,

ώσπου στο τέλος αποφασίστηκε πως εσύ θα πας εδώ που είσαι

και το άλλο θα πάει εκεί που πήγε. Και τότε σου εύχομαι να νιώσεις πως αφού εσύ ήσουνα το πιο τυχερό

ίσως κάτι να χρωστάς σε αυτό το άλλο παιδί

άρα

σε σένα πέφτει το βάρος να γυρέψεις μια συνάντηση μαζί του,

ή, αν αυτό δεν τα κατάφερε να επιζήσει

(αλίμονο, δεν τα καταφέρνουν όλοι στους ορυζώνες και τις φαβέλες

και τα χωριά με τα ξεραμένα πηγάδια),

να γυρέψεις ετούτη την συνάντηση

με την αδελφή του ή με τον αδελφό του,

με την κόρη του ή με τον γιο του,

ή με κάποιον συγγενή του, τέλος πάντων,

ή κάποιον που θα μπορούσε να είναι συγγενής του

(οι πεινασμένοι και οι φτωχοί είναι κατά κάποιο τρόπο όλοι τους συγγενείς)

και να ζητήσεις να το κάνεις εκείνο το παιδί 

αδελφή ή αδελφό σου, κόρη σου ή γιο σου,

δικιά σου, σάρκα από τη σάρκα σου. Κι ακόμα σου εύχομαι να μην πιστέψεις τους σοφούς

που λεν πως είναι εξαρχής μάταιο όλο αυτό, 

πως είναι σάπια λόγια και ρητορείες –

ίσως και να γίνεται, ίσως και κάποιος να το καταφέρει. Ξέρω, είναι λάθος μεγάλο και φριχτά αντιπαιδαγωγικό

να κάνεις μια τέτοια δήθεν “ευχή”

φορτώνοντας ενοχές δικές σου σε παιδιά,

αλλά δεν είμαστε πλασμένοι όλοι για παιδαγωγοί

κι εγώ δεν είμαι σίγουρα,

καθώς δεν μπορώ να καταλάβω

γιατί είναι κακό και τρομακτικό να σου λέω

για τις πολιτείες των πεινασμένων,

τους πλημμυρισμένους ορυζώνες,

τις φαβέλες και τις παραγκουπόλεις,

τα χωριά με τα ξεραμένα πηγάδια

και δεν είναι ακόμη τρομακτικότερο

να σου τα κρύβω.

Θ. Τριαρίδης

Τρίτη 21 Νοεμβρίου, Θέατρο Δέντρο, Λευκωσία, 20:00. Εισιτήρια: ΕΔΩ