Κατ’ αρχάς, όλα όσα έχετε διαβάσει κατά καιρούς για την κρίση των 40 στους άντρες είναι όλα αλήθεια. Τσεκαρισμένο. Δοκιμασμένο. Been there, done that και τέτοια. Ούτε υπερβολές, ούτε “μαλακίες που έγραφε ο Κωστόπουλος στο editorial του Nitro”, ούτε προϊόν φαντασίας των σεναριογράφων νερόβραστων midlife crisis κωμωδιών.

Είναι πραγματική και συμβαίνει. Τώρα. Στο μυαλό σου (γιατί εκεί όλα, σωστά;), στο κορμί σου, στην ίδια σου την ύπαρξη.

Όταν πάτησα τα 40 η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν αρκούντως τρομακτική. Μου ήρθε φλασιά μια εικόνα απ’ τα παλιά: 20άρης στο κλαμπ να σχολιάζω με τους κολλητούς τρεις 40-φεύγα τύπους που στέκονταν σε μια γωνιά και χαλβάδιαζαν τα κορίτσια της παρέας - κάποιες με τα μισά τους χρόνια. Θυμάμαι σαν χθες την αντίδρασή μας στα γκρίζα κεφάλια, τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα, την κουρασμένη στάση του πλαδαρού, αγύμναστου σώματος: “Κοίτα ρε συ τους κωλόγερους”. Ήταν λες και ο εγκέφαλος καταχώρησε τη φράση στο file με την ένδειξη “Πράγματα που θα τα βρεις μπροστά σου παλιομαλάκα” κι έμεινε εκεί. Χαραγμένη. Για να αναδυθεί 20 χρόνια αργότερα σαν κακό όνειρο και να σου θυμίσει ότι ο τύπος με το γκρίζο κεφάλι που στέκεται με το ποτό και το sexual predator ύφος στην απόμερη γωνιά του Mercedes ή του Lost and Found είσαι εσύ. ΕΓΩ!

Ο απόλυτος τρόμος!

Η συνειδητοποίηση ότι τεχνικά δεν είσαι πια νεαρός. Είσαι μεσήλικας. Αν το προσδόκιμο ζωής του σύγχρονου Δυτικού άνδρα είναι τα 83 έτη (αν φυσικά είσαι από τους τυχερούς που φτάνουν μέχρι εκεί - μια ματιά στις ηλικίες κάτω από τις ασπρόμαυρες φωτο στις πίσω σελίδες του σαββατιάτικου Φιλελεύθερου αρκεί να σου χαλάσει τη μέρα) αυτό σημαίνει ότι βρίσκεσαι κυριολεκτικά στα μισά της διαδρομής. Θεωρητικά είσαι ακόμα νέος, τουλάχιστον αυτό θα πουν αν τα τινάξεις, αλλά πρακτικά ας μην γελιόμαστε τα 40 δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ τα νέα 25, ούτε καν τα 30. Είναι η ηλικία που όλα αρχίζουν και φθείρονται σαν πολυχρησιμοποιημένα ελαστικά.

Η κρίση των 40 λειτουργεί ως ένα είδος αφύπνισης, ένα wake up call από την κόλαση που σου υπενθυμίζει ότι βρίσκεσαι στην τελική ευθεία πριν από τα 50 - εκεί δηλαδή όπου τον κώλο σου να βαράς κάτω θεωρείσαι τόσο φρέσκος όσο και οι ταινίες του Κωνσταντάρα. Είναι το σημείο βρασμού, το τελευταίο κεφαλόσκαλο, το ύστατο μαξιλαράκι όπου αποχαιρετάς κι επίσημα την ανέμελη νιότη (μαζί με τα μισά μαλλιά και το επίπεδο στομάχι) και εισέρχεσαι στη ζώνη όπου πρέπει να ντύνεσαι, να δείχνεις και να συμπεριφέρεσαι σαν -γκασπ- 40άρης. Βέβαια, μπορείς πάντα να πεις “μπούρδες, συνεχίζω κανονικά από τα 39 σαν να μην συμβαίνει τίποτα”. Μαζί σου. Όμως πρέπει να λάβει το σχετικό memo και το σώμα σου. Που έχει ήδη ταλαιπωρηθεί από τις καταχρήσεις και τις κραιπάλες και έρχεται να εξαργυρώσει όλα τα συσσωρευτικά. It’s a thing και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.

Γι αυτό άκου και κάποιον που είναι ήδη τέσσερα χρόνια “παλιός” στο κουρμπέτι που λέμε κρίση των 40. Δεν χτύπησα τατουάζ (πονάω), ούτε μηχανή μεγάλου κυβισμού (φοβάμαι), τα έκανα όμως πουτάνα όλα: έκοψα τις μαλακίες, γράφτηκα gym, έχασα 40 κιλά σε 7 μήνες, είδα για πρώτη φορά κοιλιακούς στη ζωή μου (και το πουλί μου στο κατούρημα μετά από 5 χρόνια) και σήμερα, στα 44, νιώθω καλύτερα απ’ ότι στα 35 μου όταν -χωρίς υπερβολή- ένιωθα λες και η αίθουσα σύνταξης ήταν ένα μέρος που παίζεις τόμπολα και κατουράς σε πάπια. Και δεν σκοπεύω να επιστρέψω στην προηγούμενη κατάσταση - τουλάχιστον όσο δεν κινδυνεύω να με απεγκλωβίσουν από τον πάγκο πιέσεων στήθους.

Ναι, τα 40 είναι η ηλικία όπου το όνομά σου είναι Theo αλλά προφέρεται όπως θα σε φωνάζουν όλο και συχνότερα από δω και πέρα: “θείο”. Όμως αν δεν σε βάλει από κάτω έχει την πλάκα της. Πίστεψέ σ’ αυτό.