Γράφει ο Αντρέας Ψάλτης

Πριν φύγω απ΄την Αθήνα, πρόλαβα και τον είδα στο Θέατρο Βράχων. Τρομερός χώρος και όπως σε όλες του τις εμφανίσεις, ο Γιάννης Αγγελάκας ήταν απίθανος.

Το συναπάντημα του Γιάννη με τον Παυλίδη είναι ομολογουμένως ισάξιο μ΄αυτό του Θανάσης με τον Μάλαμα. Οι πρώτοι δύο ήρθαν στην Κύπρο λοιπόν και καταφέραμε να βρεθούμε στην Τάφρο το βράδυ της Πέμπτης. Θυμάμαι λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία να γίνεται κουβεντούλα για το τσιμπημένο της τιμής. Ενδεχομένως να είχαν δίκαιο αυτοί που το λεγαν - ή να΄ ταν απλά ανάμεσα σ΄αυτούς που τέτοιου είδους συναυλίες τις είδαν στην Αθήνα με κανά 10άρικο ή 15άρι.

Τέλος πάντων … Η πλειοψηφία μάλλον δεν θα είχε πουθενά στο μυαλό την τιμή αμέσως μετά το τέλος. Ο λόγος απλός… Ο Γιάννης και ο Παύλος ήταν γ@μ@τοι. Έφκαλαν νάμι που λέμε στα χωριά.

Δεν υπάρχει λόγος να κουράσουμε αναλύοντας τη σκηνική παρουσία, τη φωνή και άλλα τόσα. Δεν είμαστε αρμόδιοι. Το σίγουρο είναι ότι ο Αγγελάκας είναι η έννοια του ροκά. Γεννήθηκε, ζει, τραγουδά, κινείται στη σκηνή … ροκ. Τέλος.

Αν και για τον μ@λ@κα δεν είπαμε…

Ο μ@λ@κας λοιπόν ήταν ένας τύπος ο οποίος όντας πίσω από τη σκηνή και την ώρα που ο Αγγελάκας έπαιζε το «Ακούω την αγάπη» του έριξε στην πλάτη ένα τενεκεδάκι μπύρας. Ωραίος; Ωραίος μ@λ@κας ναι.

«Ακούω την αγάπη, ακούω τις μ@λ@κιες και τις μπύρες σας», συνέχισε να τραγουδά ο Γιάννης. Αφού σταμάτησε το τραγούδι για λίγο και είπε ότι την επόμενη φορά που θα γίνει κάτι τέτοιο θα φύγει, συνέχισε.

Όταν τέλειωσε το τραγούδι πήρε ξανά το μικρόφωνο … «Πρέπει να είμαστε ευγενικοί ακόμα και στη σούρα μας. Μόνο έτσι ξεχωρίζουμε από τους άλλους μέσα σ΄αυτή τη μ@λ@κία που ζούμε»

Πρέπει να είμαστε ευγενικοί ακόμα και στη σούρα μας

Τον άλλον τον ψάχνουμε ακόμα… μάλλον είναι ικανοποιημένος μ΄αυτό που ζούμε και καθόλου ευγενικός.

[Σούρα, σύμφωνα με το slang.gr είναι κατάσταση υπερβολικής μέθης από κατανάλωση οινοπνευματώδους ποτού ή άλλου είδους ουσιών, χαπιών, μπάφων κλπ. Συνώνυμο και της μαστούρας].