H AVANT GARDE έστειλε μία άσχετη με το ποδόσφαιρο δημοσιογράφο στο γήπεδο

H AVANT GARDE έστειλε μία άσχετη με το ποδόσφαιρο δημοσιογράφο στο γήπεδο

Δείτε τι σημειώσεις πήρε

H AVANT GARDE έστειλε μία άσχετη με το ποδόσφαιρο δημοσιογράφο στο γήπεδο
Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει spoilers για όσους δεν έχουν ξαναπατήσει το πόδι τους σε κερκίδες γηπέδου.

Δεν θα την έλεγες και την πιο φανατική αναγνώστρια του αδελφικού μας εδώ στη Digital Tree kerkida.net αλλά γνωρίζει πως όλοι όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο μες τη χώρα εκεί σερφάρουν την ίδια στιγμή που εκείνη είναι μες το Pinterest και βλέπει φωτογραφίες πώς να διαμορφώσει τον χώρο της για να αποπνέει μία χειμερινή εσάνς.

Απ' τη συνεργάτιδα μας, που βρέθηκε προσφάτως στην Ελλάδα για άλλο λόγο και σκοπό, ζητήσαμε να συνοδεύσει άλλο συνάδελφο, που ήταν όντως εκεί γι' αυτό τον σκοπό, και να μας γράψει τις εντυπώσεις της. Αφότου έπαθε ένα εγκεφαλικό ψάχνοντας τι ρούχα να φορέσει η καημένη μες το γήπεδο, πήρε το παλιομοδίτικο μπλοκάκι της και πήρε σημειώσεις. Αφιερωμένο σε όλους εσάς, φίλοι αναγνώστες που δεν πατήσατε ποτέ το πόδι σας σε γήπεδο.

Της Διονυσίας Αρίστου

Στα 90 λεπτά που βρέθηκε η συνεργάτιδά μας σε κερκίδα ποδοσφαιρικού γηπέδου, εντόπισε και κατέγραψε τα πιο κάτω:

Καταρχήν για να εξασφαλίσω εισιτήριο για το ελληνικό γήπεδο χρειάστηκε να μου σκανάρουν διαβατήριο ενώ απ’ τους ντόπιους ζητούσαν πολιτική ταυτότητα και φορολογική δήλωση. Ναι, καλά ακούσατε. Φορολογική δήλωση!

Πριν αρχίσει το ματς, στις κερκίδες επικρατεί μία αξεπέραστη αγάπη για τον πλησίον. Βρε σπρώχνεις, βρε ποδοπατάς, βρε ξεβολεύεις δέκα άτομα για να βρεις τον αριθμό της θέσης σου όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι να σε βολέψουν. Είσαι αυτόματα δικός τους, ανήκεις στη φυλή τους.

Πριν από την έναρξη του αγώνα λάτρεψα την προτροπή της εκφωνήτριας που ενημέρωνε να μην χρησιμοποιήσουμε λέιζερ και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές στο γήπεδο. Μου θύμισε πολύ το «Παρακαλώ απενεργοποιήστε τις συσκευές σας» που ακούγεται πριν από κινηματογραφικές και θεατρικές παραστάσεις. Με έβαλε εντελώς στο mood για θέαμα μιλάμε.

Ο πιο χαρακτηριστικός τύπος ποδοσφαιριστή που έχω πάρει μάτι στο γήπεδο χωρίζεται σε τρεις υποκατηγορίες: Τον χτυπημένο ποδοσφαιριστή, τον τάχα μου χτυπημένο ποδοσφαιριστή και τον ποδοσφαιριστή που –όσο σκληρά κι αν προσπάθησε- δεν έπεισε ότι χτυπήθηκε. Οι υπόλοιποι τρέχουν πάνω κάτω και μερικές φορές βάζουν γκολ.

Ρώτησα ξανά και ξανά, τον διπλανό, τον πίσω, την γυναίκα που καθόταν στο κάτω σκαλοπατάκι κι έβγαζε κάτι πολύ διαιτησιακό η μούρη της, να μου εξηγήσουν το οφσάιτ. Παραμένω στην always lovely επεξήγηση απ’ το τουίτερ. Σε περίπτωση που δεν την πετύχατε κάπου αναγνώστε:

Αρνούμενη να κατανοήσω πως αυτό εφαρμόζεται στο γήπεδο, αυτό που έχω να μεταφέρω είναι πως κάθε που ο κυριούλης με τα μαύρα σφύριζε αυτό το οφσάιντ να ξέρετε πως μεγάλος πανικός επικρατούσε στον χώρο. Το όφσαιντ διχάζει κερκίδες σας το λέω.

Όσον αφορά τον κόσμο που παραβρίσκεται στο γήπεδο, εμένα μια σύγχυση με διακατείχε απ’ την αρχή. Η πρωτάρα καημενούλα εγώ στην κερκίδα, παραδίπλα κάτι γκομενάρες βαμμένες στα μούτρα με τα χρώματα των ομάδων, μπαμπάδες με μωρά, μπαμπάδες σκέτοι, sexy- πασιφανές- singles, ιδρωμένοι κύριοι με παραπανίσια κιλά, κοστουμάτοι κύριοι που μοιάζουν όλοι μέτοχοι ή παράγοντες [αυτοί κάθονται αλλού και πίνουν ροφήματα σε γυάλινο ποτήρι], σκύλια, γατιά, κερκίδα φανατικών, κερκίδα παιδική, κερκίδα με τζάμια.

Στο γήπεδο γνωρίζεις κόσμο την ώρα που κάποιος δεν φωνάζει, δεν βρίζει, δεν φτύνει στις κερκίδες

Δεν έχει σημασία όμως φίλοι αναγνώστες. Όταν μπει το γκολ, είναι προφανές πως δεν είναι η Nokia που κάνει connecting people αλλά να βάλει γκολ η ομάδα στης οποίας την κερκίδα άπλωσες το πόδι σου. Εκεί γίνεται το πραγματικό connecting. Είναι η uber στιγμή που μπορεί να σε κάνει σχεδόν να πιστέψεις πως θα μπορούσες να ήσουν εκεί κάθε σαββατοκύριακο. Μιλάμε για πολλή ενέργεια.

Δεν ξέρω τι γίνεται στη χώρα Κύπρο, εκεί στην Ελλάδα εντόπισα μία πολυαγαπημένη φιγούρα που στα 90 λεπτά θα την είδα τόσες φορές όσες δεν είδα την θεια που βλέπω μόνο σε οικογενειακά τραπέζια. «Κοκά κόλα, πατατάκι, σποράκι, παιδιάαααα». Οι κύριοι-κινητές καντίνες είναι οι πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στην κερκίδα γιατί με κάποιον περίεργο τρόπο φαίνεται να εμφανίζονται ώρες που παίζει μία γενικότερη χαλαρουίτα εντός του πράσινου χώρου. Εκείνη ακριβώς την στιγμή που έχεις τον χρόνο και την διάθεση να μασήσεις ένα πατατάκι ρε παιδί μου. Μάρκετινγκ παντού, θάνατος και ντου λέμε.

Παρακολουθώντας απ’ την μία τις οθόνες και απ’ την άλλη το γήπεδο, έχω να πω ένα τεράστιο μπράβο στον άνθρωπο αυτό που λέει «Εγώ μία μέρα θα γίνω σκηνοθέτης ποδοσφαιρικών αγώνων». Τέτοια δουλειά θέλει μεγάλα αποτέτοια να την κάνεις και μάλιστα καμπόσο ζαμανφού χαρακτήρα για την ώρα που θα σε βρίζει ο άλφα και ο βήτα ότι το ‘χασες με την κάμερα και είσαι μαλάκας και δεν ξέρεις που σου πάνε τα τέσσερα.

Άλλη αγαπημένη φιγούρα των γηπέδων είναι αυτός ο καημενούλης ο επόπτης γραμμών. Αν έχεις ιδέα από βηματισμό bachata, ο κύριος αυτός με τα χορευτικά του θα σου βγάλει αυτό το λάτιν, δεν μπορεί.

Κι ενώ όλες οι κερκίδες κι οι χιλιάδες που βρίσκονται μες σε ένα γήπεδο κοιτάζουν προς το γρασίδι, υπάρχουν κάποιοι που κοιτάζουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ρώτησα κι έμαθα πως τους λένε stewards αυτούς κι είναι οι μόνοι μες τον χώρο που όταν λεν στην γυναίκα τους «Πάω ποδόσφαιρο» δεν σημαίνει ότι βλέπουν και ποδόσφαιρο. Αυτοί έχουν έγνοια τις κερκίδες, τα έκτροπα και τα λοιπά, κι απ’ ότι πήρε το μάτι μου είναι κι οι πρώτοι που θα φάνε το μπουκάλι στο κεφάλι όταν ένα οφσάιντ -βλέπε επεξήγηση με το Zara πιο πάνω- τσαντίσει κάποιον άτσαλο οπαδό που δεν κατέχει στόχο και καταλήξει η πλαστικούρα στου steward τα μούτρα.

Μην κάνεις ποτέ τέτοιες ερωτήσεις μες το γήπεδο. Σε κανέναν. Ποτέ. Για κανένα λόγο

Είναι κι άλλα που προσέχεις άμα δεν είσαι του ποδοσφαίρου, αλλά θα σε συμβούλευα, αγαπητέ αναγνώστη, αν βρέθηκες σε γήπεδο με κάποιον που είναι ποδοσφαιρόφιλος, μην κάνεις τις ερωτήσεις σου μέχρις ότου τελειώσει το παιχνίδι για να μην σου δείξει την πόρτα εξόδου. Εγώ για παράδειγμα έπαθα σοκ με τα χαριτωμένα ποτιστήρια συντριβανάκια του γηπέδου και θέλησα να ρωτήσω λίγο πριν από ένα σουτ και ενδεχόμενο γκολ αν μπορούν να εφαρμοστούν στον κήπο του σπιτιού μου. Μην κάνεις ποτέ τέτοιες ερωτήσεις μες το γήπεδο. Σε κανέναν. Ποτέ. Για κανένα λόγο.

Στο γήπεδο επίσης γνωρίζεις κόσμο την ώρα που κάποιος δεν φωνάζει, δεν βρίζει, δεν φτύνει στις κερκίδες. Εγώ τις πιο ωραίες κουβέντες τις έκοψα με τον Γιάννη, ετών οκτώ, που ήταν εκεί με τον πατέρα του και ανέλυε ως έμπειρος αθλητικογράφος όλο το παιχνίδι και το μούλικο έβγαζε και πλάνο ποιος έπρεπε να πασάρει σε ποιον και άλλα ακαταλαβίστικα. Τον αγάπησα ακαριαία. Επίσης ανακάλυψα πως εκτός απ’ τα ονόματα των παιχτών αυτά τα οκτάχρονα που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο ξέρουν και γεωγραφία. Να δεις το μούλικο που ήξερε όλες τις πρωτεύουσες, πόλεις και κωμοπόλεις του κόσμου που έπαιξε η ομάδα του να πάθεις εγκεφαλικό. Ζήλεψα λιγουλάκι, θα το παραδεχτώ.

Οι κυριούληδες που βρίσκονται εντός γηπέδου δίπλα στους ποδοσφαιριστές έχουν πολύ καλό fashion sense κύριοι. Ρώτησα έναν εκεί δίπλα στην κερκίδα τι δουλειά κάνουν ακριβώς και η απάντηση που πήρα ήταν «Μαλακίες κάνουν και τους πληρώνουμε κι από πάνω και αυτό την μάνα τους και μπλα μπλα μπλα μπλα » κι άλλα, πολλά, που δεν γράφονται. Πίσω στο στιλιστικό κομμάτι, αυτοί φοράνε μπεζ παντελόνια και σκούρο μπλε μπλέιζερ, πολύ Chanel κατάσταση σου λέω. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τι ρόλο βαράει ο καθένας.

Για once off είναι ότι πρέπει

Τα συνθήματα στο γήπεδο είναι μία άλλη, μεγάλη ιστορία, για την κυπριακή πτυχή και τις βρισιές που έπονται μπορείς να αναγνώσεις περισσότερα εδώ. Η εικόνα που έκανα πάντως είναι πως η έμπνευση σε πολλές περιπτώσεις δεν λείπει τόσο όσο η ομοιοκαταληξία. Επιπλέον, στα συνθήματα μπορεί να ακούσεις να βρίζουν και ομάδα που δεν είναι εκείνη την στιγμή στο γήπεδο αλλά απ’ ότι ενημερώθηκα αυτό είναι σύνηθες. Το ίδιο και το να βρίζεις την μάνα κάποιου, πολύ hot και άγαρμπο θα συμπλήρωνα. Επίσης, κοιτάζοντας τα μπλουζόνια όλων αυτών των ξένων προφανώς παιχτών είχα την απορία αν καταλαβαίνουν όλα αυτά που φωνάζουν οι ιδρωμένοι κύριοι -που δεν φοράνε μπλούζες- απ’ τις κερκίδες. Η έγκυρη απάντηση που πήρα είναι πως «Πιάνουν το vibe, αυτό να κάνουν και να παίζουν μπάλα θέλουμε». Fair enough.

Στην πολλή ώρα που παρακολουθείς παίχτες να πηγαίνουν πάνω κάτω και δεν είσαι μαθημένος στην εικόνα, αρχίζεις να κάνεις αυτό που μετά από πέντε ώρες που έπαιζες τάβλι βλέπεις φανταστικά πούλια να κάνουν κινήσεις ματ και να καπαρώνουν τα πούλια του συμπαίχτη. Έτσι και στο γήπεδο, αρχίζεις να κάνεις φανταστικές γραμμούλες που ενώνουν με πάσες τους παίχτες ή μετακινείς τον τερματοφύλακα λίγα εκατοστά πιο κάτω.

Αυτά αγαπητέ αναγνώστη που αποφάσισες να πας συναυλία αντί για γήπεδο. Θα σε δω στην επόμενη συναυλία γιατί να το κάνω συνήθεια το γήπεδο δεν με βλέπω. Ωραία εμπειρια όμως.

Για once off είναι ότι πρέπει.

Loader