Ας μην κρυβόμαστε, η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων εκπαιδευτικών δεν είχε και δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με τον σφιχτό εναγκαλισμό Εκκλησίας - δημόσιας εκπαίδευσης όσο η πρώτη έμενε έξω από τα κεκτημένα τους. Ποτέ δεν ύψωσαν μια στεντόρεια φωνή υπέρ του κοσμικού χαρακτήρα του δημόσιου σχολείου, της κατάργησης των θρησκευτικών (ή έστω της μετατροπής τους σε μάθημα επιλογής) και του υποχρεωτικού εκκλησιασμού ή ενάντια στην ταλιμπανική παράδοση του να έχουν λόγο οι παπάδες στην επιλογή του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας αλλά και στη διδακτέα ύλη. Δεν διαμαρτυρήθηκαν ούτε όταν έμπασαν από την πίσω πόρτα τις εξομολογήσεις στα δημοτικά όπου παπάδες φόρτωναν 8χρονα μωρά με ενοχές και αμαρτίες.

Για δεκαετίες ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος ήταν ο σιωπηλός σύμμαχος, ο δικός τους Μπιν Λάντεν που οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί γαλούχησαν και θέριεψαν με την ανοχή τους (και την πότε σιωπηρή και πότε κραυγαλέα στήριξή τους) και ο οποίος προσφάτως στράφηκε εναντίον τους, όταν βρήκε την ευκαιρία στη διαμάχη τους με τον εκλεκτό του Υπουργό Κώστα Χαμπιαούρη να τους δείξει ποιος είναι το αφεντικό και να καταπνίξει τις ελάχιστες προοδευτικές φωνές στους κόλπους τους, φωνές που ξεθάρρεψαν από τη θετική ανταπόκριση του κόσμου στο ενδεχόμενο ενός εκ βάθρων εκσυγχρονισμός της δημόσιας εκπαίδευσης.

Η αιφνίδια πρόταση του Αρχιεπισκόπου να καταργηθούν πέντε θρησκευτικές αργίες (ονομαστικής Εορτής του Αρχιεπισκόπου, Τριών Ιεραρχών, Απ. Βαρνάβα, Αναλήψεως και τοπικής εορτής εκ πρώτης όψεως μοιάζει κίνηση τακτικής (και είναι όμως περιέχει αλήθειες που κάποια στιγμή θα πρέπει να αντικρίσουμε κατάματα. Κατ’ αρχάς ποιος ζήτησε να υπάρχουν εξ αρχής αυτές οι αργίες; Τις ζήτησε η Εκκλησία της Κύπρου; Τις θεσμοθέτησε κάποιος Υπουργός Παιδείας δίνοντας παράλληλα τα διαπιστευτήρια του στους ρασοφόρους ενώ τους φιλούσε το χέρι; Κακώς θεσμοθετήθηκαν και έπρεπε να υπάρξουν τότε αντιδράσεις αλλά είπαμε, ποιος θα έλεγε όχι σε επιπλέον αργίες σερβιρισμένες στο πιάτο; Ο Αρχιεπίσκοπος στην επιστολή του αναφέρει και το εξής:

“Έχουμε παρατηρήσει ότι ελάχιστοι, μάλλον ουδείς εκπαιδευτικός, αξιοποιεί τις θρησκευτικές αργίες για τον σκοπό για τον οποίο αυτές έχουν θεσπισθεί. Ούτε οι ίδιοι εκκλησιάζονται, ούτε τους μαθητές οδηγούν εις την Εκκλησία κατά τις συγκεκριμένες αυτές ημέρες. Οι ημέρες αυτές χρησιμοποιούνται απλώς ως αργίες.”

Δεν φανταζόμουν ότι θα το έλεγα ποτέ αυτό όμως αυτή τη φορά ο Προκαθήμενος έχει 100% δίκιο. Στο πλαίσιο πάντα μιας παράλογης λογικής που θέλει τα δημόσια σχολεία ενός υποτίθεται σύγχρονου κράτους να ελέγχονται από την κυρίαρχη (αλλά όχι μοναδική) θρησκεία του τόπου, από τη στιγμή που δέχεσαι να υπάρχουν θρησκευτικές αργίες, πράττεις ανάλογα. Δηλαδή αυτό που λέει ο Χρυσόστομος: Αντί να αξιοποιηθούν οι αργίες για κάτι που να προάγει τον θρησκευτικό τους χαρακτήρα (πχ εκκλησιασμό, κήρυγμα για το νόημα της εκάστοτε γιορτής, επισκέψεις στην Αρχιεπισκοπή, εκκλησιαστικά μουσεία ή ναούς/μοναστήρια του εορτάζοντος Αγίου κλπ), οι μέρες αυτές προσφέρονταν για καφεδάκι, ψώνια και εκείνες τις εκνευριστικές εξωτερικές δουλειές που όλο αναβάλλουμε.

Όταν όμως κλωτσάς τη σφηκοφωλιά μη περιμένεις ότι δεν θα τσιμπήσουν οι σφήκες.

Η πρώτη αντίδραση των οργανωμένων εκπαιδευτικών ήταν δια στόματος του προέδρου της ΟΕΛΜΕΚ Γιάννου Σωκράτους στην εκπομπή “Μεσημέρι και κάτι”, με το μάλλον παιδιάστικο και άστοχο “που ήταν ο Αρχιεπίσκοπος πέρσι όταν ψηφίζονταν οι σχολικές αργίες;”. Όπως καταλάβατε κ. Σωκράτους δεν είναι ο Αρχιεπίσκοπος που έχει πρόβλημα με τις σχολικές αργίες, εσείς αγγίξατε το θέμα όταν φέρατε τις θρησκευτικές αργίες ως παράδειγμα χαμένου χρόνου διδασκαλίας για να αντικρούσετε τη θεωρία Αρχιεπισκόπου/Χαμπιαούρη περί “τεμπέληδων εκπαιδευτικών” (και πολύ καλά κάνατε. Ο Αρχιεπίσκοπος φυσικά και τις θέλει γιατί αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του, αλλά τις θέλει με το σωστό, θρησκευτικό, περιεχόμενο και όχι να κλείνουν τα σχολεία ώστε να περνάτε τη μέρα σας στο Mall. Στη συνέχεια ο κ. Σωκράτους ψέλλισε ένα ξεψυχισμένο “οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να καταργηθούν οι αργίες αυτές” ίσως γιατί κατά βάθος πιστεύει (και μεταξύ μας, ελπίζει ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ γιατί άντε άντε να εξηγήσει μετά στην πλειοψηφία των συναδέλφων του πως χάθηκαν μέσα απ’ τα χέρια τους πέντε πολύτιμες και όμορφα κατανεμημένες μέσα στη χρονιά αργίες.

Ο Αρχιεπίσκοπος, προστάτης Άγιος της μανούβρας και της βυζαντινής μηχανορραφίας, βγήκε απ’ τα (άκρα) δεξιά των εκπαιδευτικών πετώντας το μπαλάκι στη μεριά τους. Κοιτάξτε, τους είπε, εγώ είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω κάτι φαινομενικά σημαντικό (αλλά ουσιαστικά ασήμαντο) για τις αρχές μου ζήτημα, εσείς είστε διατεθειμένοι να το πάτε μέχρι τέλους; Θα εκληφθεί από τους εκπαιδευτικούς η κατάργηση των εν λόγω αργιών ως αφετηρία για ουσιαστική διεκδίκηση μιας καθαρά κοσμικής δημόσιας εκπαίδευσης απαλλαγμένης από υποχρωτικούς εκκλησιασμούς, προσηλυτισμό, θρησκευτικό φανατισμό, εξομολογήσεις νηπίων και μακάβρια προσκυνήματα μικρών παιδιών σε κομμένα ανθρώπινα μέλη;

Ή θα ικανοποιηθούν πάλι καναδυό αιτήματα οικονομικής/εργασιακής φύσης και μετά πάλι business as usual;