Γράφει η Ισαβέλλα Χριστοδούλου

Προσφυγιά. Βάρκες γεμάτες με ανθρώπους που αναγκάστηκαν να αφήσουν μια ζωή πίσω τους. Νεκρά παιδιά που τα ξέβρασε η θάλασσα, νεκρές γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας. Νεκρά όνειρα και χαμένες ελπίδες. Άνθρωποι που ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον πόλεμο, το αίμα, τον θάνατο. Κόσμος που είδε όσα κανένας δεν θέλει καν να ακούσει.

Πόσο δύσκολο είναι να νιώσουμε αυτούς τους ανθρώπους και πόσο παράλογο είναι να τους προσφέρουμε λίγη τροφή και συμπόνια; Νιώθω ότι η ανθρωπιά, η αγάπη για τον συνάνθρωπο και η ενσυναίσθηση έχουν χαθεί και ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι έφταιξε για αυτή μας την κατάντια. Μήπως μπερδέψαμε τις έννοιες των λέξεων; Μήπως πιστέψαμε ότι με το να ανεβάσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το παιδάκι με την κόκκινη μπλούζα, που πνίγηκε σε μια προσπάθεια να επιζήσει, κάναμε το καθήκον μας και δείξαμε αγάπη και ανθρωπιά; Αλήθεια, ποιος σκέφτηκε τι εθνικότητας ήταν ο μικρός άγγελος; Κανείς. Γιατί όλοι νιώσαμε λύπη που χάθηκε τόσο βίαια και άδικα μια αθώα ψυχή.

Μήπως πιστέψαμε ότι με το να ανεβάσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το παιδάκι με την κόκκινη μπλούζα, που πνίγηκε σε μια προσπάθεια να επιζήσει, κάναμε το καθήκον μας και δείξαμε αγάπη και ανθρωπιά;

Σήμερα που καλούμαστε να δώσουμε στέγη σε παιδιά σαν τον Άιλαν, τί μας τρομάζει; Ότι θα μας κλέψουν; Ότι θα μας βιάσουν; Ότι θα βάλουμε λεφτά από την τσέπη μας; Ότι θα μας βρωμήσουν; Τι; Γιατί αντιμετωπίζουμε τόσο επιφανειακά ανθρώπους και μάλιστα μικρά παιδάκια που βρίσκονται στη θέση που βρίσκονταν πριν 44 χρόνια οι οικογένειές μας; Γιατί κλειδώσαμε τις θύμησές μας σε μπαούλα και τα θάψαμε; Γιατί δεν μπορούμε να νοιαστούμε για κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό μας;

Αλήθεια, αν σήμερα συμβεί κάτι και βρεθούμε εμείς στην θέση τους; Ο Θεός να μας φυλάει να μην συμβεί, μα αν συμβεί; Αν γίνουμε πρωταγωνιστές του ίδιου έργου πού θα στραφούμε για βοήθεια; Πώς θα νιώσουμε αν μας κλείσουν σύνορα, πόρτες και καρδιές; Πώς θα ζήσουμε και πού θα ξαποστάσουμε;

Δεν μας αγγίζει που όλη η Ευρώπη έγινε γραφείο τελετών, δεν μας αγγίζουν οι εικόνες νεκρών σωμάτων στη θάλασσα, δεν μας αγγίζουν ούτε οι κραυγές μα ούτε οι σιωπές των συνανθρώπων μας; Δεν μας αγγίζουν καν οι αθώες και ταυτόχρονα θλιμμένες ματιές των παιδιών. Ότι κι αν βλέπουμε ή ακούμε καταντήσαμε να το αντιμετωπίζουμε σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας. Έλα όμως που είναι η μαύρη πραγματικότητα. Κι εμείς καλούμαστε να δώσουμε λίγο φως με τη βοήθειά μας, μα αρνούμαστε και μάλιστα σαν ακράτητα σκυλιά.

Είναι αδικαιολόγητο, απάνθρωπο και κρίμα. Γιατί ο κόσμος τελικά σκληραίνει, ξεχνά την αγάπη και δεν νοιάζεται για τίποτε πέρα από το πώς θα βγάλει λεφτά, πώς θα αποκτήσει σπίτια και αυτοκίνητα. Δεν θα μιλήσω για θρησκείες και Θεό, δεν θα μιλήσω για σωστό και λάθος. Θα πω όμως ότι ό,τι δίνουμε σε τούτη τη ζωή λαμβάνουμε και ότι αρνούμαστε να δώσουμε τότε να είστε σίγουροι ότι θα αρνηθούν να μας το δώσουν.

Κι αν αρνείσαι την αγάπη, άνθρωπε, τότε αγάπη δεν θα νιώσεις ποτέ. Και άνθρωπος που δεν αγαπήθηκε και αγάπησε, δεν έζησε αληθινά ποτέ.