O Νικόλας Λαδόμματος μιλά για την Τέχνη

O Νικόλας Λαδόμματος μιλά για την Τέχνη

O Νικόλας Λαδόμματος μιλά για την Τέχνη
Και για τις διαχρονικές πηγές της έμπνευσής του

Συνέντευξη στην Aργυρώ Αγγελίδου, ΚΥΠΕ

Όταν μικρό παιδί «όργωνε» το νησί, ώστε ο πατέρας του, ο σπουδαίος Κύπριος, ζωγράφος, Αντρέας Λαδόμματος, να αποδώσει με μοναδικό τρόπο την φυσική ομορφιά της Κύπρου, δεν είχε ακόμη αντιληφθεί ότι μπολιαζόταν με όλα τα ιδιαίτερα εκείνα γνωρίσματα που αποτελούν βασικά στοιχεία μιας συγκροτημένης και ολοκληρωμένης, με όραμα και στόχους, καλλιτεχνικής φυσιογνωμίας.

Ο λόγος για τον Νικόλα Α. Λαδόμματο ο οποίος πριν λίγα χρόνια έκανε τη δική του προσωπική επανάσταση κάνοντας αυτό που η ψυχή του τον διέταξε : Να εγκαταλείψει την πολύχρονη καριέρα του σε εμπορική τράπεζα για να ακολουθήσει το μεγάλο του πάθος, την Τέχνη η οποία, εκτόπισε την «σιγουριά» της μόνιμης απασχόλησης, του άνοιξε, ωστόσο, ένα μεγάλο παράθυρο, με άπλετο φως, χρώμα και συναίσθημα, με ορίζοντα το μέλλον.

Ο Νικόλας Λαδόμματος έχει εδώ και μερικές βδομάδες εγκαινιάσει τον καινούργιο του χώρο, στον Άγιο Δομέτιο στη Λευκωσία, όπου εκθέτει τη δουλειά του, ακούει με ενδιαφέρον τους ανθρώπους που αγαπούν την Τέχνη, τρατάροντας κόκκινο κρασί…

Απαντώντας σε ερώτηση εάν αισθάνεται ότι κατάφερε να επωμιστεί την ευθύνη που φέρει το επώνυμο, «Λαδόμματος», δήλωσε ότι «συχνά με τον πατέρα μου, χαριτολογούμε με αυτήν την ερώτηση, λέγοντας ότι μοιραζόμαστε το ίδιο επίθετο, αλλά διαφέρουμε στον τρόπο της εικαστικής μας δημιουργίας».

Ανέφερε ότι «συνειδητά έχω την δική μου ταυτότητα, τεχνοτροπία και το δικό μου ύφος έκφρασης, καθότι προσωπικά δεν δουλεύω με τα παραδοσιακά υλικά ζωγραφικής, οπότε και η τέχνη μου, με τον τρόπο που την έχω καθοδηγήσει, διαφέρει από αυτή του πατέρα μου».

«Η Τέχνη έχει πολλές κατευθύνσεις, δεν είναι κάτι χειροπιαστό, επομένως, κατά την γνώμη μου, δεν είναι μετρήσιμη από τον ίδιο τον εικαστικό, αλλά από το κοινό που τον παρακολουθεί, εκτιμά και επενδύει εν τέλει στην δουλειά του καλλιτέχνη ενώ στο τέλος της ημέρας η Τέχνη πρέπει να μιλά στον αποδέκτη», είπε ο Νικόλας Λαδόμματος.

Ερωτηθείς για την ανατρεπτική του απόφαση να εγκαταλείψει την εργασία του ως υπάλληλος σε τράπεζα, με κοστούμι και γραβάτα και να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην Τέχνη, με ρούχα γεμάτα μελάνια και μπογιές είπε ότι «τα ρούχα δεν κάνουν τον άνθρωπο, όπως μερικοί νομίζουν, αλλά ο άνθρωπος μετριέται από την προσφορά του, και τις πράξεις του».

Συνέχισε λέγοντας ότι «στην τράπεζα πήγα για δύο και μοναδικούς λόγους, όχι γιατί μου άρεσε το επάγγελμα, αλλά μόνο και μόνο για το σταθερό τότε… ωράριο και την σιγουριά που προσέφερε, πράγματα που σήμερα έχουν χαθεί, ή τουλάχιστον δεν υφίστανται στο βαθμό που ήταν πριν». Όπως είπε ο κ. Λαδόμματος «στα είκοσι τόσα χρόνια που ήμουν τραπεζικός υπάλληλος, είχα κάνει παράλληλα και πέντε ατομικές εκθέσεις, δεν είχα αφήσει ποτέ την Τέχνη και υποσυνείδητα ήξερα ότι αυτός ήταν ο πραγματικός μου προορισμός».

Στην ερώτηση για το ποιες είναι οι διαχρονικές πηγές έμπνευσης την έργων του απάντησε «οτιδήποτε μας περιβάλλει» και πρόσθεσε ότι «παίρνω ερεθίσματα από έναν περίπατο στην θάλασσα, το βουνό, τα σύννεφα, την πολυπλοκότητα της φύσης και την αρμονία της παράλληλα, αλλά παρακολουθώ παράλληλα με αστείρευτο ενδιαφέρον , τις νέες εξελίξεις στο design, στην ζωγραφική, και γενικά σε ότι ταυτίζεται με την Τέχνη».

Ο Νικόλας Λαδόμματος δεν περιορίστηκε μόνο στην εικαστική δημιουργία και έχει καταφέρει να μπάσει την Τέχνη και εκεί όπου οι οικονομικοί πόροι είναι περιορισμένοι, αφού με τον ίδιο ζήλο και αγάπη φτιάχνει χρηστικά αντικείμενα χαμηλού κόστους, όπως φλυτζάνια, σουβέρ, πιατέλες σερβιρίσματος και άλλα.

Όπως δήλωσε στο ΚΥΠΕ «πάντα αποζητούσα η δουλειά μου να έχει την δυναμική, να ξεφεύγει από τον τοίχο, δεν επιθυμώ να θεωρούμαι εικαστικός, ο οποίος καταπιάνεται μόνο με την ζωγραφική, αν και αυτό είναι το μεγαλύτερο μου πάθος».

Πρόσθεσε ότι «η Τέχνη πρέπει να κινείται μέσα στον χώρο, είτε αυτό είναι τοίχος, είτε δάπεδο, είτε ταβάνι, είτε εξωτερικός χώρος, είτε αυτό είναι ένα φωτιστικό, είτε ένα σουβέρ, είτε ένα τραπεζάκι, είτε είναι ένα γλυπτό». Ο Νικόλας Λαδόμματος, ερωτηθείς για το πώς αισθάνεται όταν αρχίζει, κατά τη διάρκεια, και μετά την ολοκλήρωση ενός έργου, είπε ότι «τη στιγμή που γεννιέται η ιδέα, εκείνη είναι η πιο μαγική φάση και μετά ακολουθεί η εκτέλεση, και το τέλος, όπως ακριβώς σε μια έκθεση ιδεών, με τον πρόλογο, το κυρίως θέμα και τον επίλογο!».

Η εκτέλεση του έργου, συνέχισε, «απαιτεί αφοσίωση, καθαρό μυαλό, ώρες σκληρής δουλειάς, δίνει παράλληλα, όμως, πολλές χαρές, συγκινήσεις καθώς και απογοητεύσεις, κάτι σαν το ταξίδι του Κωνσταντίνου Καβάφη, δηλαδή, στο οποίο, εμπερικλείεται όλη η μαγεία της δημιουργίας, με μια λέξη, ‘περιπλάνηση’».

«Αυτό είναι που με εξιτάρει προσωπικά είναι ακριβώς η περιπλάνηση, με το άγνωστο αποτέλεσμα’, ανέφερε ο Νικόλας Λαδόμματος, ο οποίος, τέλος, απάντησε σε ερώτηση αναφορικά με την διδαχή του μαθήματος της Τέχνης στα σχολεία. Είπε ότι «η Τέχνη δίνει τόσα πολλά στον άνθρωπο, που είναι δύσκολο να τα αναλογιστεί κανείς, η Τέχνη έχει ιστορία από την εποχή των σπηλαίων, 35000-10,000π.χ, όταν οι άνθρωποι την χρησιμοποιούσαν για να αποτυπώσουν το φυσικό περιβάλλον και τα ζώα της εποχής, τις δραστηριότητες του παλαιολιθικού κυνηγού, αλλά και όσα τον φόβιζαν και έπρεπε να τα νικήσει, και ήθελε να θυμάται».

Καταλήγοντας ο κ. Λαδόμματος σημείωσε ότι «την σημερινή εποχή έχει σίγουρα αλλάξει ο ρόλος της Τέχνης μέσω της οποίας όμως οι μαθητές, έχουν την ευκαιρία να αφήσουν το μυαλό τους, να ταξιδέψει, να χαλαρώσει, φτιάχνοντας συνάμα και κάτι δημιουργικό».

NICHOLAS LADOMMATOS ART

Loader