Φωτογραφίες Κυριάκος Χριστοδουλίδης

«Το Σαλόνι των Ξένων ξεκίνησε με συμπαίκτες και κατέληξε οικογένεια» παραδέχεται ανάμεσα σ' άλλα ο χαρισματικός εξ Αθηνών ηθοποιός Παναγιώτης Μπρατάκος, ένας απ' τους πέντε βασικούς ερμηνευτές του τρέχοντος τριμήνου δράσεων στο Θέατρο Αποθήκες του ΘΟΚ.

Στη συντομή μας μαζί του κουβέντα, ονομάζει τον Παναγιώτη Λάρκου ως τον ευφυέστερο σκηνοθέτη με τον οποίο έχει συνεργαστεί μέχρι σήμερα, εκφράζει την πεποίθηση πως η Κύπρος έχει μεγάλη πολιτιστική προοπτική και αναφέρεται στην «τρέλα» που χαρακτηρίζει την προσωπική, επαγγελματική του σχέση με τον Αλέξανδρο Αχτάρ.

Υπενθυμίζεται πως αυτή την Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο (10, 11 και 12 Μαΐου) ανεβαίνουν στο Θέατρο Αποθήκες οι τρεις τελευταίες παραστάσεις για τους Πέντε Μικρούς Ξένους, απ' όπου και οι φωτογραφίες στην παρούσα ανάρτηση. [Με τους Πέντε Μικρούς Ξένους, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λάρκου, ολοκληρώνεται το τρίμηνο στο σύνολό του].

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Είναι ελιτίστικο το κυπριακό θέατρο; Τρία του Σαλονιού αλάνια απαντούν

Καλησπέρα Παναγιώτη, πώς έχεις προσωπικά βιώσει την τρίμηνη εμπειρία στο Σαλόνι των Ξένων;

Το Σαλόνι των Ξένων είναι για εμένα ένα τρίμηνο ταξίδι που ξεκίνησε με συμπαίκτες και κατέληξε με οικογένεια, ύστερα από τόση διαρκή καθημερινή τριβή με τη συγκεκριμένη απίστευτη ομάδα (Γιώργος Κυριάκου, Τζωρτζίνα Τάτση, Βαιλική Κυπραίου, Παναγιώτης Ττοφή).

Τα έπιπλά του άλλαξαν εκατοντάδες θέσεις, τίμησαν κάθε εκατοστό της σκηνής του. Τα σώματα και οι ψυχές μας ακολούθησαν τις διαδρομές τους. Το Σαλόνι των Ξένων είναι όλοι οι άνθρωποι που το διέσχισαν, ο υπεράνθρωπος που το δημιούργησε και το συντόνισε (Παναγιώτης Λάρκου), είναι πρωινά, αυτοσχεδιασμοί, τρέχω, πέφτω, σηκώνομαι, όλοι μαζί, όλοι μαζίιιιι, καθεστώς ευγενείας λέμε το πρώτο, θα έχει τρία μικρόφωνα και προβολές από την Άννα Φωτιάδου, κηδεύουμε έναν καναπέ, γιατί ο κόσμος είναι μόνο το άθροισμα όσων αντιλαμβάνεσαι και ο Ταλιώτης ήταν πεπεισμένος πάντα από παιδί, συνδυάζω φόρμα γκρι αθλητική με σακάκι και ενδιαφέρον έχει, να θυμηθώ να το λανσάρω σαν στυλ όταν επιστρέψω Αθήνα.

Το σαλόνι των (όχι πια) ξένων είναι τα μάτια της Τάτση, η φωνή της Βασιλικής όταν μιλάει την ποίηση και συγκινούνται όλα, από τους ανθρώπους μέχρι και τα καλοριφέρ, η αγνή δύναμη και προσωπικότητα του Γιώργου, η ηρεμία και η κίνηση του Παναγιώτη, να ένας χορευτής που αξίζει να θαυμάσεις! Είναι ζέσταμα ομαδικό καθημερινό και ο Ττοφή βάζει τα πόδια μου στο κρεβάτι του Προκρούστη με το stretching του, θέλω καφέ, καφεεεεεε, να και ο Νεκτάριος Ροδοσθένους με το Χρ(on)ε του, χρόνοι, μετρονόμοι, τικ τακ ή τικ τακ τοκ;

Μακάρι να ζούμε κάθε στιγμή και άσε το χρόνο να κυλάει αγάπη μου, φτάσαμε Λάρκου και «5 μικροί ξένοι», τι ωραία γραφή ρε φίλε, φέρνει αγγλική δραματουργία πρώτης γραμμής γραμμένη από Κύπριο και μετατρέπει τις αποθήκες σε off west end με χιούμορ βιτριολικό και μια κρυφή λύπη τόση όση, σαν πεταλούδα που μπορεί να χαράξει γυαλί με το φτερό της και έχει και φιλοξενούμενους το σαλόνι και έχει και δράσεις στους δρόμους το σαλόνι και δεν τελειώνει ποτέ το σαλόνι, γιατί φεύγοντας το παίρνεις μαζί σου το σαλόνι τούτο και θες να το αναπαραγάγεις στις επόμενες δουλειές σου ως ιδεολογία κοινωνικής επικοινωνίας του καλλιτέχνη που δεν λειτουργεί πια ως project, αλλά ως προαπαιτούμενο για να προχωρήσεις στο να δημιουργήσεις μια παράσταση.

Είναι ένας ευφυέστατος συγγραφέας ο Λάρκου

Έχεις χαρακτηρίσει τους Πέντε Μικρούς Ξένους ως «την καλύτερη παράσταση στην οποία έχεις συμμετάσχει μέχρι σήμερα». Mοιράσου λίγο τις σκέψεις σου γι' αυτό.

Είναι καθαρά υποκειμενικό. Για εμένα λοιπόν, η συγκεκριμένη ομάδα στη συγκεκριμένη παράσταση με το συγκεκριμένο έργο κάτω από την κατεύθυνση και τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Λάρκου, μου προκάλεσε αυτή την αίσθηση. Και είναι μια πολύ όμορφη αίσθηση. Και βεβαιότητα. Είναι ένας ευφυέστατος συγγραφέας ο Λάρκου και όσον αφορά εμένα, ο ευφυέστερος σκηνοθέτης που συνεργάστηκα μέχρι τώρα, ως ηθοποιός.

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ: O Άδωνις και ο Παναγιώτης μέσα στο δικό τους σαλόνι [ΒΙΝΤΕΟ]

Tα πρώτα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό συγκρίνοντας τις δύο «σκηνές», την αθηναϊκή και την κυπριακή;

Δουλειά, ανάπτυξη, εντιμότητα, ειλικρίνεια, πάθος, αλήθεια, πειραματισμός, επικοινωνία. Ακριβώς ο ίδιος τρόπος που σκέφτομαι όταν δουλεύω και στις δύο πόλεις. Είναι η ίδια συνθήκη, απλώς στην Κύπρο μικραίνεις την κλίμακα του κοινού. Στην Αθήνα ωστόσο πλέον, με τις χίλιες και πλέον παραστάσεις, η κλίμακα της καλλιτεχνικής σου επιρροής μειώνεται αισθητά. Έχει μεγάλο έδαφος και προοπτική πολιτιστικής ανάπτυξης η Κύπρος.

Έχεις επίσης συμβάλει σκηνοθετικά στη «Φαίδρα» που ανέβηκε στο βιβλιοπωλείο MERES. Tολμηρό θα έλεγε κανείς εγχείρημα.

Εδώ αλλάζουμε θέμα και μεταφερόμαστε στη συνεργασία μου με τον Αλέξανδρο Αχτάρ και τη σκηνοθετική μας πλευρά. Ξεκινήσαμε στην Αθήνα με τον «Οθέλλο» μας και το «Yolo! Ζεις Μόνο Μια Φορά» και συνεχίζουμε στην Κύπρο με τη «Φαίδρα» του Ρίτσου. Είναι μια ανάγκη και μια τρέλα που μας οδήγησε να λειτουργήσουμε σκηνοθετικά με τον Αλέξανδρο, είναι ατελείωτες ώρες από το 2015 που χτυπιόμασταν μόνοι μας πάνω σε διάφορες θεατρικές μεθόδους, σπάγαμε τα σώματα και τα μυαλά μας πριν καν ψελλίσουμε το 2016 την πρώτη φράση «πάμε να σκηνοθετήσουμε;». Η Φαίδρα είναι ένα όμορφο στοίχημα, το οποίο η Λευκωσία έχει αγκαλιάσει με αγάπη, γι’ αυτό και συνεχίζουμε με παραστάσεις μέσα στον Μάιο.

Με τι άλλο καταπιάνεσαι ή θα ήθελες να καταπιαστείς;

Ετοιμάζουμε με τον Αλέξανδρο την επόμενη σκηνοθεσία μας, θα είναι οι «Ρίμες Αγάπης», η μοναδική συλλογή κυπριακών μεσαιωνικών ερωτικών ποιημάτων που διασώζονται και θα παρουσιαστούν το καλοκαίρι με τη μορφή ενός δραματοποιημένου αναλογίου με πολλή ιπποτική καψούρα μέσα του! (γέλια) Παράλληλα σχεδιάζουμε και οργανώνουμε τις σκηνοθεσίες της επόμενης χρονιάς. Για να δούμε τι θα προκύψει…

Έχει μεγάλο έδαφος και προοπτική πολιτιστικής ανάπτυξης η Κύπρος