Η Ακαδημία δεν θα ξεπεράσει ποτέ το Σύνδρομο του Λευκού Σωτήρα

Η βράβευση του **Green Book** με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας δεν ήταν ακριβώς και κεραυνός εν αιθρία, δυστυχώς παρά την εισροή νέου αίματος στους κόλπους της Ακαδημίας παραμένει ένα όχι μόνο συντηρητικό και λευκοκρατούμενο αλλά και ένα πέρα για πέρα προβλέψιμο Σώμα. Όχι πως το δημιούργημα του **Peter Farrelly ** είναι μια κακή ταινία, για να βρεθεί στην τελική δεκάδα σίγουρα διαθέτει κάποιες αρετές, αλλά για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας; Και μάλιστα σε χρονιά με **Roma, The Favorite, A Star is Born** ακόμα και -γιατί όχι- **Black Panther** (αν ήθελε πραγματικά να γράψει ιστορία); Δεν νομίζω.

Απλά ζήσαμε στιγμές 2005 και Crash όταν ένα μετριότατο, φορμουλαϊκό, τηλεοπτικών προδιαγραφών (και όχι των σημερινών της Peak TV που συναγωνίζονται τις κιν/φικές αλλά προ 15ετίας) έφυγε με το πρώτο βραβείο λόγω του έντονου αντιρατσιστικού μηνύματος. ΟΚ δεκτό ότι σε κάποιες περιπτώσεις το μήνυμα υπερβαίνει τη συνολική δημιουργία αλλά αν η Ακαδημία ήθελε πραγματικά να περάσει ουσιαστικά αντιρατσιστικά μηνύματα μπορούσε να το κάνει κάλλιστα με το BlacKkKlansman που και καλύτερη ταινία είναι και με ισχυρότερο μήνυμα και από έναν μαύρο σκηνοθέτη που όσο να πεις κάτι περισσότερο θα ξέρει από ρατσισμό (άσε που αξίζει ένα Όσκαρ γιατί, ξέρεις, είναι ο γαμημένος Spike Lee!). Ή εάν ήθελε να καταφέρει ένα ηχηρό ράπισμα στη διακυβέρνηση Τραμπ (ναι, ακούσαμε κι αυτό το κουλό για το Green Book) τι καλύτερο γι’ αυτόν τον σκοπό από το να δώσει το μεγάλο βραβείο σε μια ταινία γεμάτη Μεξικανούς; Αντ’ αυτού, προτίμησε πάλι τη χιλιοειπωμένη (και safe) ιστορία ενός ταλαιπωρημένου μαύρου που είχε την ευλογία να συναντήσει στο δρόμο του έναν προστάτη λευκό που είδε το φως το αληθινό. Και να ήταν οσκαρικό υλικό πάει στο διάλο.

Η επίσημη αναγνώριση του superhero movie έγινε δειλά-δειλά αλλά τουλάχιστον έγινε Κανείς δεν πίστεψε -ούτε στο ελάχιστο- ότι η συντηρητική και παραδοσιακή Ακαδημία θα μπορούσε να φορτώσει με σημαντικά Όσκαρ το **Black Panther** πόσο μάλλον με το βραβείο Καλύτερης Ταινίας - και που ήταν υποψήφιο για το μεγάλο ήδη κατατάσσεται ως η πρώτη ιστορική νίκη για το είδος. Ακόμα και με τρία βραβεία -έστω και τεχνικά- η Ακαδημία έδειξε να αναγνωρίζει ένα είδος που υπάρχει -στην εξελιγμένη του μορφή- από το 2000 και σήμερα αποτελεί έναν από τους βασικούς πνεύμονες του παγκόσμιου box office παγκοσμίως και τον μοναδικό λόγο που πάρα πολλοί στην εποχή του Netflix πληρώνουν *actually* εισιτήριο για να δουν μια ταινία στην αίθουσα. Βέβαια, αυτός δεν είναι ο κύριος λόγος (ο επίσημος τουλάχιστον) αφού υποτίθεται πως το αληθινό σινεμά δεν μετριέται σε εισιτήρια, **αφού το Black Panther είναι πρωτίστως μια ΓΑΜΑΤΗ ταινία απ’ όλες τις μπάντες: και από τεχνικής άποψης αλλά και περιεχομένου.** Σ’ αυτό στάθηκε τυχερή η Ακαδημία, που βρέθηκε δηλαδή ένα υπερηρωικό φιλμ που πληροί κάποια στοιχειώδη κριτήρια ώστε να θεωρείται οσκαρικό υλικό ούτως ώστε να του πει -έστω και με τρία ανώδυνα βραβεία- ένα “ευχαριστώ” που βασικά κρατάει -λογιστικά τουλάχιστον- το σινεμά ζωντανό χωρίς ουσιαστικά να ρισκάρει το (όποιο) κύρος της.

Τα μέλη της Ακαδημίας διστάζουν να βγουν απ’ την comfort zone Κάθε χρόνο ελπίζουμε ενδόμυχα πως θα γίνει η έκπληξη και κάθε φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με ακόμα μία αφόρητα προβλέψιμη απονομή. Βέβαια “έκπληξη” δεν θα ήταν αν το έπαιρνε το **Roma** (εκεί μάλλον θα γκρινιάζαμε ότι πάλι η Ακαδημία δεν τόλμησε) αλλά μπροστά στο σοκ του *“Καλύτερη Ταινία το Green Book- ΣΟΒΑΡΑ;”* οποιαδήποτε ρουτίνα θα ήταν ευπρόσδεκτη (αν και όσο πλησιάζαμε στη νύχτα της απονομής τόσο το Green Book κέρδιζε έδαφος). Αληθινή έκπληξη θα ήταν η βράβευση του **Black Panther** ή του **The Favourite** ή κάποιου τελείως αουτσάιντερ όπως το **BlacKkKlansman** ή το **Vice**, αλλά πάλι καλά να λέμε γιατί θα μπορούσε να ήταν το **Bohemian Rhapsody** και μετά τα Όσκαρ θα είχαν την ίδια αξία με τα **Mad Video Awards**.

To ίδιο σκηνικό και στη σκηνοθεσία. Ο Alfonso Cuarón δεν θεωρείται έκπληξη, αντίθετα συγκαταλέγεται στους εκλεκτούς της Ακαδημίας που τον βράβευσε ξανά το 2014 για το Gravity. Σίγουρα το Roma είναι μια ταινία δημιουργού και το μεγαλείο του Μεξικανού είναι διάχυτο σε κάθε κάδρο, όμως πόσο προχώ θα είχε φανεί η Ακαδημία εάν το έπαιρνε ο Λάνθιμος, ο Pawel Pawlikowski για το Cold War ή έστω έδιναν το εδώ και δεκαετίες χρωστούμενο στον Spike Lee;

Στους ηθοποιούς επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά πως αν υποδυθείς υπαρκτή αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που τα έχει τινάξει, πας ντουγρού για αγαλματάκι, όχι πως ο Rami Malek ως Freddie Mercury και η τιτανοτεράστια Olivia Coleman (ως Βασίλισσα Άννα) δεν το άξιζαν - το είχαν κερδίσει απ’ τα αποδυτήρια, όμως σκεφτείτε τα OMG! που θα προκαλούσε τυχόν βράβευση του Willem Dafoe για το At Eternity’s Gate ή της Glenn Close για το The Wife (‘ντάξει, το γεγονός ότι η Toni Collette δεν ήταν καν υποψήφια για το Hereditary το αποδίδουμε στην αποστροφή που τρέφει η Ακαδημία για την ταινία τρόμου). Η μοναδική έκπληξη της βραδιάς η βράβευση του Spiderman into the Spider-verse ως καλύτερου animation ενώ όλοι περίμεναν το The Incredibles 2. Όχι βέβαια ότι πρόκειται για το πιο ευφάνταστο, πρωτότυπο, συναρπαστικό και με πρωτοποριακή τεχνική animation της τελευταίας δεκαετίας και ΕΠΡΕΠΕ να βραβευτεί αλλά ας μην στερήσουμε και τη μοναδική φορά που η Ακαδημία βγήκε εκτός της ζώνης άνεσής της έστω και σε μια ανώδυνη κατηγορία.

Καταργήθηκε η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο σινεμά και την τηλεόραση Μέχρι και πριν από καμιά 10ετία ο διαχωρισμός ανάμεσα σε “κινηματογραφικούς” και “τηλεοπτικούς” ηθοποιούς ήταν πιο διακριτή και συμπαγής κι από το Σινικό Τείχος (και δεν φαίνεται από το διάστημα, σταματήστε να πιστεύετε αυτόν τον μύθο), μπορεί μεν κάποιοι σταρ να μεταπηδούσαν από τη μικρή οθόνη στη μεγάλη (ο **George Clooney** από το “ER”, η **Jennifer Garner** από το “Alias”) όμως θεωρούνταν αδιανόητο το αντίστροφο εκτός κι αν ο εν λόγω σταρ ήταν στα αζήτητα ή στη δύση της καριέρας του. Στη φετινή απονομή για πρώτη φορά στην ιστορία και οι τέσσερις νικητές στις κατηγορίες των ηθοποιών έχουν τρέχουσες ή επερχόμενες τηλεοπτικές δουλειές: Τον **Rami Malek **(Bohemian Rhapsody) τον απολαμβάνουμε ακόμα στο **Mr. Robot**, η **Olivia Colman** του The Favourite αντικατέστησε την **Claire Foy **ως Βασίλισσα Ελισάβετ στο **The Crown**, τη **Regina King** του **If Beale Street Could Talk** (που γκεστάρει ως HR του Caltech στo **The Big Bang Theory**) θα τη δούμε στο **Watchmen** του HBO ενώ το φινάλε του τρίτου κύκλου του **True Detective** με πρωταγωνιστή τον **Mahershala Ali** προβλήθηκε συμπτωματικά τη βραδιά που ο Αφροαμερικανός ηθοποιός πήρε το β’ ανδρικού για το **Green Book **- και όλοι τους πριν χτυπήσουν Όσκαρ υπήρξαν νικητές ή υποψήφιοι για Emmy.

Γενικά παρατηρείται ένα αλισβερίσι ταλέντων ανάμεσα στους δύο πρώην ορκισμένους εχθρούς. Τώρα πλέον η τηλεόραση (ή Peak TV όπως ονομάζεται η εποχή που διανύει) συναγωνίζεται επάξια και πολλές φορές ξεπερνά σε πρωτοτυπία, τολμηρές θεματικές, φαντασία και ευρηματικότητα την έβδομη τέχνη ενώ η τελευταία δείχνει εγκλωβισμένη σε sequels, remakes, reboots, franchises και superhero blockbusters με κολοσσιαία budgets. Στη μικρή οθόνη πλέον οι δημιουργοί έχουν πλήρη ελευθερία κινήσεων καθώς τίποτα πια δεν θεωρείται αντιεμπορικό, κι έχουμε τους streaming γίγαντες όπως το Netflix και η Amazon να ευχαριστούμε γι’ αυτό. Κι αυτό προσελκύει ταλέντο που μέχρι πρότινος έκανε μόνο σινεμά. Ποιος να το περίμενε ότι θα βλέπαμε σειρά με τη Julia Roberts πριν ας πούμε η σταρ πατήσει τα 70 (το εξαιρετικό Homecoming) ή ότι στον δεύτερο κύκλο του Big Little Lies που αναμένεται φέτος συνυπάρχουν ούτε μία, ούτε δύο αλλά τρεις κάτοχοι Όσκαρ (Nicole Kidman, Reese Witherspoon και Meryl Streep). Οι καιροί αλλάζουν, το Netflix έφτασε πολύ κοντά στο να γίνει η πρώτη υπηρεσία streaming κάτοχος Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και θα προσπαθήσει ξανά του χρόνου με το The Irishman του Martin Scorsese, και όσο γρηγορότερα το αντιληφθεί η Ακαδημία τόσο το καλύτερο και γι’ αυτή αλλά και για το ίδιο το σινεμά.