Δέκα ελληνικές σειρές-διαμάντια που κακώς δεν παίζουν σε επανάληψη

Δέκα ελληνικές σειρές-διαμάντια που κακώς δεν παίζουν σε επανάληψη

Δέκα ελληνικές σειρές-διαμάντια που κακώς δεν παίζουν σε επανάληψη
Κάποιες χάθηκαν τελείως, άλλες είναι διαθέσιμες για streaming γεγονός είναι όμως πως αυτές οι 10 σειρές αξίζουν να επιστρέψουν στην TV

Δύο ξένοι, Στο παρά πέντε, Το καφέ της χαράς, Κωνσταντίνου και Ελένης, Ευτυχισμένοι μαζί, Κόκκινο δωμάτιο κ.ά. Σειρές που αγαπήσαμε κι έχουμε αποστηθίσει από τις χιλιάδες επαναλήψεις, καθώς παίζουν στο άπειρο λες και τα κανάλια δεν έχουν άλλες παραγωγές στα συρτάρια τους. Κι όμως, ψάξαμε στα ενδότερα της ελληνικής TV και θυμηθήκαμε δεκα διαμαντάκια που δεν πολυπροβάλλονται (έως καθόλου) και θα άξιζαν μια θέση στην prime time της θερινής ραστώνης. Ή έστω να ανακαλύψετε στο YouTube.

Οι ιερόσυλοι (ΕΡΤ2, 1983)

Ο δημοσιογράφος Άρης Μαρτέλης του Θάνου Λειβαδίτη (που έγραψε και το σενάριο) είχε κάνει το ντεμπούτο του με τη σειρά “Οι Αξιόπιστοι” μόλις την προηγούμενη χρονιά, όμως ήταν η δεύτερη περιπέτειά του (εναντίον μιας σπείρας αρχαιοκαπήλων) που εκτόξευσε τις μετοχές του (κι ήταν απ’ τους λόγους -μαζί με το “All the President’s Men”- που έγινα δημοσιογράφος). Οι “Ιερόσυλοι” δεν ήταν μόνο μία από τις πιο συναρπαστικές ελληνικές αστυνομικές σειρές στην ιστορία αλλά κι εκείνη με την υψηλότερη τηλεθέαση μεμονωμένου επεισοδίου: το φινάλε έγραψε, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία που διεξήγαγε τότε τις μετρήσεις, κοντά στο 83% αμφισβητώντας ανοιχτά την πρωτοκαθεδρία του “Άγνωστου Πολέμου”. Η (χαρακτηριστική) μουσική των τίτλων ήταν το “Lovin, livin and givin” της Diana Ross από το 1978 και χρησιμοποιήθηκε τόσο στους “Αξιόπιστους” όσο και στην επόμενη περιπέτεια του Μαρτέλη “Η Βεντέτα” (1986).

 

Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας (ΕΤ2, 1989)

Το επεισόδιο “Το τελευταίο γεύμα” με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Μηνά Χατζησάββα να ανακαλύπτουν το μυστικό της επιτυχίας ενός τρέντι γκουρμέ εστιατορίου (spoiler alert: είναι αυτό ακριβώς που νομίζετε!) είναι από τις πιο τρομακτικές στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης (εντάξει, ίσως μετά την τριχωτή μπάκα του Χαλκιά στο “Λαβ σόρρυ”) και χωρίς να καταδείχνει το παραμικρό. Αυτή η σφόδρα υποτιμημένη σειρά αυτοτελών ιστοριών εχμμ μυστηρίου και φαντασίας του Δημήτρη Παναγιωτάτου (σε σενάρια Πέτρου Μάρκαρη) ακολούθησε ένα format που μόνο η ΕΡΤ έδειχνε να υπηρετεί (και με το “Δεύτερη πνοή” του 1988 αλλά και τη “Μαγική νύχτα” του 1995), και το οποίο προσπάθησε να αναβιώσει ο ΑΝΤ1 το 2007 με τις (μάλλον αστείες) “Ιστορίες από την απέναντι όχθη” και τις "Ιστορίες μυστηρίου" της Μάρας Μεϊμαρίδη.

 

Ανατομία ενός εγκλήματος (ΑΝΤ1,1992)

Η πρώτη true crime σειρά της ελληνικής τηλεόρασης υπήρξε δημιούργημα του σκηνοθέτη/παραγωγού Πάνου Κοκκινόπουλου και του συγγραφέα/σεναριογράφου Πέτρου Μάρκαρη, έμοιαζε με αποπαίδι του ΑΝΤ1 που δεν πολυπίστεψε σ’ αυτή καθώς την είχε εγκρίνει αρχικά μόλις για 12 επεισόδια και την έβγαλε στον αέρα τον Σεπτέμβριο του 1992 χωρίς να την πολυδιαφημίσει.

Και πώς να λανσάρεις άλλωστε μία παραγωγή που βασίζεται στα πιο ειδεχθή εγκλήματα που συγκλόνισαν το πανελλήνιο; Κι όμως, όχι μόνο πήγε τρεις σεζόν αλλά τάραξε τα νερά της ιδιωτικής tv προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις, κατέστησε τον Πάνο Κοκκινόπουλο μάστορα του είδους (που θα μας δώσει αργότερα την εξαιρετικά δημοφιλή “10η εντολή”.

Εδώ απογειώθηκε το υποκριτικό μεγαλείο ιερών τεράτων όπως η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και ο αείμνηστος Μηνάς Χατζησάββας, βγήκαν φυντάνια όπως ο Άκης Σακελλαρίου, ο Ρένος Χαραλαμπίδης, η Νάντια Δεληγιάννη, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, η Άβα Γαλανοπούλου, η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, κωμικοί ηθοποιοί σκόρπισαν ανατριχίλες σε ρόλους ψυχοπαθών (ο **Πέτρος Φιλιππίδης** στη “Νύχτα τρόμου”, ο **Χρήστος Βαλαβανίδης **ως δράκος του Σέιχ Σου, ο **Γιάννης Μπέζος **στο ρόλο του δολοφόνου βιαστή Κυριάκου Παπαχρόνη) ενώ παλιότεροι (**Σοφία Σεϊρλή, Έρση Μαλικένζου, Θέμις Μπαζάκα, Βαγγέλης Καζάν, Τασσώ Καββαδία, Χρυσούλα Διαβάτη, Νικήτας Τσακίρογλου** κ.ά.) δοκιμάστηκαν και θριάμβευσαν σε κόντρα και ιδιαίτερα απαιτητικούς ρόλους.

Η παραγωγή άλλαζε ονόματα, τοποθεσίες και χρονικές περιόδους προκειμένου να προστατευθούν τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Όμως όσο φροντισμένο κι αν ήταν το μασκάρεμα κάποια εγκλήματα παραήταν γνωστά για να μην τα καταλάβεις, όπως το σιδέρωμα της Σπυριδούλας (Καθαρτήριο, S01-E20), οι σατανιστές της Παλλήνης (Έκπτωτος άγγελος, S03-E15&16), ο τεμαχισμός της Ζωής Φραντζή (Το πένθος της ηδονής, S03-E11), τα δηλητηριασμένα τηγανόψωμα (Δηλητήριο, S03-E04), ο δράκος του Σέιχ Σου (Τιμωρία, S02-E01) κ.ά.

Ο πρώτος κύκλος έμεινε στην ιστορία ως η αγριότερη και πιο αιματηρή τηλεοπτική παραγωγή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης: μπαλτάδες μπήγονταν σε κρανία, κεφάλια ανατινάζονταν, μαχαίρια κατακρεουργούσαν κορμιά, ανθρώπινα μέλη πετάγονταν προς κάθε κατεύθυνση, και το ΕΣΡ (η ελλαδική Αρχή Ραδιοτηλεόρασης) δεν προλάβαινε τις καταγγελίες. Προκειμένου να αποφύγει τα ασύμφορα πρόστιμα ο ΑΝΤ1 ζήτησε από την παραγωγό Frenzy Films να περιοριστεί η φρίκη. Οι δύο επόμενοι κύκλοι ήταν μεν ηπιότεροι όμως αυτό δεν μείωσε ούτε κατ’ ελάχιστον τη δύναμη και την επιδραστικότητα μιας σειράς που έμελλε να αλλάξει για πάντα το ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο. Δυστυχώς κάποια διαμάχη για τα πνευματικά δικαιώματα (που προφανώς δεν επιλύθηκε μετά από τόσα χρόνια) εμποδίζει τον ΑΝΤ1 να μεταδώσει τη σειρά σε επανάληψη και ο μόνος τρόπος να τη δει κάποιος είναι στο YouTube όπου υπάρχουν διαθέσιμα πολλά επεισόδια (όμως τα περισσότερα σε κακή ποιότητα).

Fun fact: Κάποια επεισόδια τα έγραψε ο δικός μας Πάρις Αριστείδης, ανάμεσά τους και classics όπως το εφιαλτικό “Νύχτα τρόμου” με τον Πέτρο Φιλιππίδη και το “Πένθος της ηδονής” για την υπόθεση Φραντζή. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι πρόκειται για το ίδιο άτομο που εξαπέλυσε στην ανθρωπότητα το “Καφενείο” και το “Ήμαρτον”.

 

Η Ελίζα και οι άλλοι (Mega, 1992)

Το πως αυτή η σειρά που συνδύαζε τα συγγραφικά ταλέντα του Αλέξανδρου Ρήγα και του Λευτέρη Παπαπέτρου με την πληθωρική περσόνα της Μίρκας Παπακωνσταντίνου, γλίστρησε στη χαραμάδα, είναι πραγματικά να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ίσως γιατί έπρεπε το συγγραφικό δίδυμο να πάρει πρώτα τα σώβρακα της -τότε- AGB με τον τυφώνα “Ντόλτσε Βίτα” για να αναγνωριστεί το ταλέντο τους. Η Μίρκα υποδύεται την Λίζα του τίτλου που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον φανταστικό κόσμο που δημιουργεί από τις πολλές ταινίες που βλέπει - εύρημα που δίνει την αφορμή για πάμπολλες σινεφίλ αναφορές. Πολλά από τα στοιχεία που συναντάμε σε μεταγενέστερες δουλειές των Ρήγα - Παπαπέτρου είναι παρόντα, όπως π.χ. ότι ο χαρακτήρας της Ασπασίας Τζιτζικάκη είναι προφανώς το πρότυπο για την Σάσα Παπαδήμα (Κατιάνα Μπαλανίκα) του “Ντόλτσε Βίτα”. Επίσης ήταν ο πρώτος κωμικός ρόλος της μέχρι τότε Μάρθας “Κλάψα” Βούρτση η οποία πραγματικά τα σπάει.

Fun fact: Σε ένα επεισόδιο εμφανίζονται οι "Τρεις Χάριτες" καταγράφοντας το πρώτο crossover της

 

ελληνικής τηλεόρασης

 

 

 

 

Αχ Ελένη (Mega, 1992)

Εντάξει, παίζει το ιδιόμορφο χιούμορ της πρωταγωνίστριας/σεναριογράφου Ελένης Ράντου να φαντάζει σήμερα λίγο ξεπερασμένο, όμως η “Ελένη” της βάζει κάτω πολλές σύγχρονες υποτίθεται κωμικές σειρές για τον απλούστατο λόγο ότι είναι... εχμμμ... κωμική. Κάτι που δεν μπορείς να το πεις για τουλάχιστον τις οκτώ από τις δέκα της τελευταίας δεκαετίας που θέλουν να αποκαλούνται έτσι. Άσε που Αντωνόπουλος, Γεωργιάδου και Ρώπα κεντούν. Συν τα απίστευτα guests όπως ο Παπακωνσταντίνου ή ο συνεσταλμένος “κύριος Γιάννης Βαρθακούρης”.

Το δις εξαμαρτείν (Mega, 1993) Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η δεύτερη συγγραφική δουλειά των Μιχάλη Ρέππα - Θανάση Παπαθανασίου μετά τις “Τρεις Χάριτες” παραμένει ίσως η εξυπνότερη και αστειότερη ελληνική σειρά όλων των εποχών, μία σπάνια περίπτωση μυθοπλασίας όπου όλα τα κομμάτια δένουν αρμονικά και λειτουργούν άψογα: κοφτό, προσεγμένο κείμενο με πνευματώδεις κι ενίοτε σπαρταριστές ατάκες, πιασάρικο storyline με επίκεντρο ένα ερωτικό τρίγωνο και μιντιακό υπόβαθρο, σφαιράτοι ρυθμοί, ποπ αναφορές, fun cameos και πειστικοί χαρακτήρες που ακόμα και μέσα στην εξωφρενικότητα των καταστάσεων δεν γίνονταν ποτέ καρικατούρες και που φυσικά υποστηρίζονταν με μερικές από τις πιο άρτιες και κεφάτες ερμηνείες που είδαμε ποτέ στο χαζοκούτι. Η Νένα Μεντή κεντά ως διευθύντρια ειδήσεων του Media Channel η οποία είναι παντρεμένη με τον κεντρικό παρουσιαστή Χάρη Σώζο και τρώει το κέρατο της ζωής της. Όταν το κανάλι προκειμένου να ενισχύσει το δελτίο προσλαμβάνει τον βασικό ανταγωνιστή (ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος που σημειώστε παρουσίασε δελτία στην ΕΡΤ τη δεκαετία του ‘80) δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο άνευ προηγουμένου που προκαλεί αλλεπάλληλες κωμικοτραγικές καταστάσεις.

Η σειρά προκάλεσε τόσο μεγάλη αίσθηση που αποτέλεσε το template για τους “Δύο ξένους” αφού οι Ρήγας - Αποστόλου όχι μόνο δανείστηκαν στο setting του καναλιού αλλά ξεσήκωσαν αυτούσιο τον χαρακτήρα της Γιολάντας Ραγιά (η μαμά της Νένας Μεντή και μεγαλομέτοχος του καναλιού) που υποδύθηκε η Ντίνα Κώνστα και μετενσαρκώθηκε στην άπαιχτη Ντένη Μαρκορά που λατρεύεται μέχρι σήμερα - μάλιστα σε μία σκηνή των “Δύο ξένων” η Ντένη κάνει αναφορά στη Γιολάντα.

Παρά το γεγονός ότι η σειρά κατέγραψε υψηλές τηλεθεάσεις και κράτησε τρεις σεζόν, προβλήθηκε ελάχιστες φορές σε επανάληψη ενώ εξαφανίστηκε εντελώς από τους δέκτες μας την τελευταία δεκαετία, πράγμα αδιανόητο καθώς στέκεται μια χαρά ακόμα και σήμερα.

Fun Fact: Σε ένα σπάνιο crossover η Άννα Κουρή και η Τζόυς Ευείδη κάνουν ένα πέρασμα από τη σειρά ως οι χαρακτήρες της Βάνας και της Νανάς από το χιτ του ΑΝΤ1 “Οι μεν και οι δεν”.

Διπλή αλήθεια (ΕΤ1, 1997)

Από τις λιγότερο γνωστές δουλειές του Πάνου Κοκκινόπουλου, ίσως γιατί μεταδόθηκε από την ΕΡΤ που δεν έβλεπε ψυχή σε όλα τα 90s, αυτή η ευρηματική αστυνομική σειρά ακολουθεί μεν το format του true crime (σήμα κατατεθέν του δημιουργού) όμως με ένα twist: Στην αρχή του κάθε επεισοδίου ακούγεται η φωνή ενός ρεπόρτερ ο οποίος αφηγείται μια ιστορία, όπως εκείνη τη στιγμή μπορεί να την φανταστεί βασισμένος στα στοιχεία που έχει συλλέξει. Μετά ξεκινά το επεισόδιο της ιστορίας με την “Διπλή αλήθεια” το οποίο πάντα καταλήγει στο γεγονός του ρεπορτάζ και ουσιαστικά αποδεικνύει ότι ο δημοσιογράφος βρέθηκε (ως συνήθως) μακριά από την αλήθεια. Άουτς!

 

 

Επιθυμίες (ΑΝΤ1, 1998) Η Άννα Ανδριανού ακολούθησε το συγγραφικό της ντεμπούτο “Οι φιλενάδες” (ΑΝΤ1, 1993) με αυτή την ιλουστρασιόν prime time σαπουνόπερα που θυμίζει πολύ τις αντίστοιχες παραγωγές του Aaron Spelling (δεν είναι τυχαίο το ότι είχε χαρακτηριστεί “ελληνικό Melrose Place”!) έχοντας ως κεντρικές ηρωίδες τρεις τριαντάρες (Βάσια Παναγοπούλου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και Χριστίνα Αλεξανιάν) “γεμάτες από όνειρα για αγάπη, έρωτα, επαγγελματική επιτυχία και κοινωνική αποδοχή που προσπαθούν να κατακτήσουν τη ζωή”. Η επιτυχία της σειράς οφείλονταν κυρίως στο σενάριο με τους καλογραμμένους διαλόγους και την ανάδειξη της σκοτεινής πλευράς των ηρώων και κατά δεύτερο λόγο στις ερμηνείες που ήταν above average. Η Ανδριανού συνέχισε να γράφει δραματικές, αισθηματικές σειρές αλλά καμία από τις μεταγενέστερες δουλειές της (Ζευγάρια, Ευτυχισμένες μέρες, Επαφή) δεν έφτασε (ή έπεσε αν προτιμάτε) στο επίπεδο της απόλυτης ελληνικής guilty pleasure.

 

Επιφάνεια (Mega, 2001)

Το ομολογουμένως εντυπωσιακό ντεμπούτο του νεαρού σεναριογράφου Γιάννη Σκαραγκά που εδώ συνυπογράφει με την Ντίνα Κάσσου, είναι ένα καθαρόαιμο θρίλερ ίσως το μοναδικό στα ελληνικά τηλεοπτικά χρονικά, με μυστήριο, αίμα, φόνους, ανατροπές, διπλοπροδοσίες και καυτές σκηνές σεξ (και όχι ξενέρωτες δήθεν ερωτικές). Πολύ προχώ για την εποχή της και -εννοείται- υποτιμημένη, κινήθηκε κάτω από το ραντάρ για να αποκτήσει αργότερα ένα σχετικά μικρό cult following. Ίσως η μοναδική δραματική εβδομαδιαία σειρά που δεν επικεντρώνονταν σε ανιαρά ερωτικά τρίγωνα, νόθα παιδιά, ή δυσλειτουργικές οικογένειες αλλά σε έμπαζε στα ενδότερα της βιομηχανικής κατασκοπείας με έμφαση στη θανάσιμη φιλοδοξία, την παράνοια και το έγκλημα. Δυστυχώς ο Σκαραγκάς (που έχει κι ένα μικρό ρόλο) αποδείχθηκε one hit wonder καθώς αργότερα αναλώθηκε σε ανοησίες όπως τα “Ίχνη” και το “Είσαι πολύ αλήτης τελικά”.

 

Τα χρυσά κορίτσια (ΕΡΤ, 2008-09)

Μπορεί το Mega να είχε προλάβει να ξεπατικώσει πρώτο το θρυλικό sitcom του NBC από τα 80s με τις τέσσερις άπαιχτες γριές, για τις ανάγκες του “Και οι Τέσσερις είναι Υπέροχες” (1992), όμως η επίσημη ελληνική εκδοχή της βραβευμένης με 11 Emmy και 4 Χρυσές Σφαίρες σειράς ήρθε κάπως αργά, το 2008, και μάλιστα από κανάλι που δεν περίμενε κανείς: την ΕΡΤ! Τo format παρέμεινε το ίδιο, τρεις φίλες συγκατοικούν μαζί με τη μάνα της μίας, όμως οι Ελληνίδες δεν είναι και τόσο ηλικιωμένες όσο οι Αμερικανίδες αλλά μάλλον μεσήλικες. Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου ήταν η Dorothy, η Ελένη Γερασιμίδου η Rose, η Υβόννη Μαλτέζου η Blanche και η (τρομερή) Ντίνα Κώνστα η αντίστοιχη Sophia (και μητέρα της Μίρκας). Όπως και κάθε παραγωγή της ΕΡΤ μετά το 2000 πέρασε απαρατήρητη αν και κατάφερε να βγάλει δύο σεζόν και 40 επεισόδια. Πάντως διαθέτει έξυπνες ατάκες, τέσσερις απολαυστικές πρωταγωνίστριες και ευφάνταστα guests (όπως ο Άκης Σακελλαρίου ως gay αεροσυνοδός) - έτσι και ήταν σε ιδιωτικό κανάλι σίγουρα θα είχε καλύτερη τύχη.

Loader